Kleur bekennen

12 juli 2013 om 10:44

Ik geef meteen toe: het is geen erg beste foto. Maar je moet er bij bedenken dat ik 'm heb gemaakt met mijn telefoon. Boodschappentas in de ene hand en een onstuimige kleuter in mijn kielzog. In eerste instantie had ik niet eens in de gaten dat het een Opel Adam was die ik in de parkeergarage zag staan. Mijn aandacht werd door deze auto gewekt omdat ik 'm in eerste instantie niet herkende. Door de kleurstelling had het zomaar iets anders kunnen zijn, want erg spannend is het allemaal niet.

Ik begrijp de berijder van deze Adam niet. Die auto onderscheidt zich juist omdat je kunt kiezen uit een enorme hoeveelheid kleurencombinaties en spannende wielen. En dan toch kies je voor een zwarte met een zwart dak. Zou het misschien de leasemaatschappij zijn die het orderformulier heeft ingevuld? Die firma's zijn al jaren verantwoordelijk voor de vergrijzing van het wagenpark.

Lichtmetalen wielen zaten er trouwens wel op. Jammer eigenlijk. Want een setje wieldoppo's had 'm pas echt afgemaakt in al zijn simpelheid. Die zullen wel niet te krijgen zijn op een Adam.

Al van jongs af aan ben ik autogek en verslind ik autoblaadjes. Ik wist dus ook al vroeg wat ik wilde worden: het werken bij een titel als AutoWeek lag voor de hand. Mijn eerste klus bij AutoWeek was het bemensen van de nieuwsdesk. Saillant detail: het allereerste bericht dat ik ooit schreef, was de aankondiging van de prijzen van de CityRover – een auto die achteraf nooit is gekomen. Toch was het helemaal in mijn straatje want ik heb een voorkeur voor auto’s die buiten het normale vallen en een bijzonder verhaal hebben. Sinds enige jaren ben ik occasionredacteur en werp ik mijn op als Beschermheer van de Roestplek. Moderne auto’s vind ik weldegelijk interessant maar een auto die al een tijdje ‘geleefd’ heeft, zegt me een stuk meer. Mijn eerste auto was een Citroën ID19B uit 1969. De nieuwste auto die ik ooit kocht, is uit 2002 en de kans is maar heel klein dat ik ooit een auto van later datum aanschaf.

98 Bekijk reacties