Ik mis m'n handrem!

Mijn hemel, wat kan ik toch genieten van een besneeuwd landschap. Doorsnee woonwijken worden ineens sfeervol, het normaal zo karakterloze veldje waar je de hond uitlaat transformeert ogenblikkelijk in een fraai plaatje, zelfs een simpel houten paaltje krijgt al iets idyllisch met zo'n witte kraag op z'n kopje. Ik kijk m'n ogen uit... Maar minstens zo erg kan ik genieten van een besneeuwde parkeerplaats.

Zo'n weidse vlakte onder een glad wit deken doet bij mij altijd maar één wens ontbranden: glijden met die kist! Zeker met mijn eerste auto – een oud maar achterwielaangedreven Volvootje – heb ik heel wat uren besteed aan 'het trainen van voertuigbeheersing'. Even achterlijk als meesterlijk. Natuurlijk is het altijd slim om te controleren of de parkeervakken niet worden gescheiden door ondergesneeuwde bielzen, en natuurlijk moet je altijd een goede inschatting maken van de lantaarnpalen en boompjes (laat staan andere auto's) waar je eventueel tegen aan kunt glijden. Maar breng die factoren goed in kaart, en het is glijden geblazen.

En ja, ook afgelopen weekend kon ik mijn instincten maar moeilijk bedwingen. Zaterdagochtend vroeg toog ik met de Duurtest-Astra even naar een bekende parkeerplaats waar het glijtechnisch goed toeven is, gewoon 'één keertje om het af te leren'. Maar ik kwam – letterlijk, het was min vier – van een koude kermis thuis. Want waar ik me had verheugd op een paar vermakelijke minuten in een gecontroleerd slippende Opel, maakte ik op een verrassende wijze kennis met de beperkingen van de hedendaagse techniek. Zoals je weet is een kort rukje aan de handrem genoeg om de achterkant van een voorwielaangedreven auto 'om te laten komen' en 'm in een drift te verleiden. Maar de Astra vertikte het. Opel voorziet z'n compacte middenklasser namelijk van een elektronische handrem, en die gaat er tijdens het rijden mooi niet op. Logisch en begrijpelijk, want daar is het spul allemaal niet voor bedoeld. Maar jammer is het wel. En dus kwam ik daar, eenzaam in een stille witte wereld, tot de conclusie dat ik die ouderwetse mechanische handrem miste. De Astra heeft niet gegleden. En ik? Ik ben maar sneeuwballen gaan gooien...