Ik ben een zwartrijder

Ja. Precies zoals het er staat. Ik heb zwart gereden in de Amsterdamse metro en iedereen mag het weten. Vooropgesteld: ik ben geen boef. Ik betaal graag voor afgenomen diensten en áls ik al ooit de boel zou besodemieteren, dan zou ik het goed doen, en dus niet voor een paar luizige euro's. Ik wilde namelijk helemaal niet zwart rijden, maar kon niet anders. Ik had vooraf wat research gedaan en kwam zo te weten dat je voor de metro een strippenkaart nodig hebt. Nu koop je zoiets natuurlijk niet bij het station, maar bij geselecteerde kiosken. Vergt enig speurwerk, maar zo ging ik daags voor mijn metroreis de stad in, op zoek naar een strippenkaart. Een vliegticket koop ik binnen enkele minuten vanachter mijn pc, maargoed, daar betaal je dan ook wat meer voor. En toen brak de grote dag aan: ik ga met de metro. Van de vorige keer, een jaar of drie geleden, wist ik nog dat je de strippenkaart zelf moet afstempelen in zo'n automaat in de metro. Dus ik stap het voertuig in en wil stempelen. Helaas, geen automaat te zien. Trouwens, al had ik er wel een gevonden, dan had ik hem niet kunnen bereiken zonder diverse medereizigers te pletten. Tegen wil en dank reis ik dus zwart, biddend en hopend dat ik geen controle krijg. Dat gebeurt gelukkig niet, maar het voorval intrigeert me en ik doe nog wat research. Een collega weet me te vertellen dat je die strippenkaart tegenwoordig alleen op het perron kunt afstempelen. Dat wil ik meemaken! Dus daags daarop wandel ik weer naar station Bijlmer, vol goede moed. Ik ga de roltrap naar het perron op en zoek een automaat. Tevergeefs. Lijn 54 stopt en vertrekt weer, ik blijf achter. Ik ga weer naar beneden, op zoek naar professionele hulp. Vier poppetjes in uniform zijn aan hun rookpauze bezig, ik breek in. "Kunt u mij vertellen waar ik mijn strippenkaart kan afstempelen?" Een van de poppetjes wijst naar een gele bol, verstopt onder de roltrap. "Daar." "Dank u. Hoeveel strippen moet ik stempelen?" "Waar gaat u heen?" "Weesperplein." "Dat zijn drie zones, plus één strip extra. Vier dus." "Dank u. Hoe was ik daarachter gekomen als u hier niet geweest was?" "Dat staat boven, op een bord." Ik loop naar de gele bol, strippenkaart in de aanslag. Maar hé, waar moet dat ding in? Ik zie gleuf noch display. Na enig zoeken vind ik aan de onderkant verstopt een kier. Ik frommel mijn strippenkaart erin en verdomd, er gebeurt iets! Ik verzeker je, het geeft een heel lekker gevoel als je met een geldig vervoersbewijs het perron beklimt. Alsof je net iets beter bent dan de rest. Maar ik wil toch even weten hoe ik nou zelf had kunnen uitvogelen hoeveel strippen ik moet stempelen, dus ik zoek dat bord. Tevergeefs. Later die dag weet mijn OV-deskundige collega mij wijzer te maken. Op het perron staat een bord met een stadsplattegrond van het OV-netwerk. Daar staan stippellijntjes op. Je moet je reis volgen, het aantal stippellijntjes dat je passeert optellen en daar weer één bij optellen: zoveel strippen moet je afstempelen. Eenvoudig toch?