Hoe de hazen lopen

De nieuwe Leo heet Frits Sissing, die de oude Leo erft als producent. De transfer die geen transfer is komt er op neer dat de presentator van Blik op de Weg producer blijft van het programma dat hij van de AVRO na twintig jaar succesvol buffelen niet meer mag presenteren. 'Het programma kreeg sowieso een restyling en ik vind Frits gewoon meer een AVRO-gezicht', zegt de mediadirecteur van de omroep. Frits Sissing als frisse wind – keurige jongen verder, maar hij zal er zelf van staan te kijken.

Sinds ik het nieuws vernam vraag ik me sowieso af wat dat is, een AVRO-gezicht. Ik weet niet of Leo de Haas denkt en handelt namens het mission statement van een omroep die 'de vrijheid in onze samenleving' tracht te bevorderen 'door 'content' crossmediaal aan te bieden vanuit een ruimdenkende levenshouding'. Wat ik wel weet is dat De Haas het onvervreemdbare gezicht is van zijn roadshow. Hij was de uitvinder en de belichaming van het idee dat de openbare weg een bron van verbazing is. Waar het derivaat Wegmisbruikers dankzij Koos S. en zijn kleine Sancho Panza verkalkte tot strafexpeditie, bleef Blik op de weg wat het tenminste tot april zal blijven: de kroniek van een verbaasde voorbijganger die zijn ogen niet kan geloven. Die kwaliteit weegt zwaarder dan een moralistische ondertoon die De Haas met onopvallend raffinement zo wist te draaien dat de opgeheven vinger een ironische toets kreeg. Soms merkte je, steeds vaker tot genoegen, dat De Haas teveel van auto's en van rijden hield om in de plooi te kunnen blijven. Zijn degelijkheid was echt en een beetje gespeeld. Daar stond een huisvader die op zijn erf stiekem donuts draait met een Corvette. Het is moeilijk voor te stellen dat Frits Sissing die subtiele dubbelzinnigheid in de vingers krijgt. Evenmin kan ik geloven dat een afgezette kapitein genoegen neemt met een schaduwrol. Maar bij de AVRO weten ze vast beter.