Het xenondrama

Toen de eerste auto's met xenonlicht op de weg verschenen, kreeg ik er subiet het heen en weer van. Hysterisch werd ik van die gemeen priemende blauwwitte steekvlammen in mijn achteruitkijkspiegel. Dankzij de xenonjongens leek het plotseling weer oorlog op de weg. Xenon gaf ze vleugels. Ze reden als duivels, alsof ze de hele wereld aan hun lichtzwaarden wilden rijgen. En altijd bumperkleven natuurlijk, want alleen mannen met geld konden zich het spul destijds veroorloven en die lieten graag zien dat ze niet voor de poes waren. Pure intimidatie.

Nadat ik in een vroege xenon-BMW mijn eerste rit naar Duitsland had gemaakt begon ik bij te draaien. Het had wel wat, zo'n giga lichtarena voor je neus. Vet over de top en nog veilig ook. Jammer dat het genoegen voor gewone stervelingen niet was weggelegd.

Dat veranderde. Net als tennis, golf, beleggen en sushi democratiseerde xenon in hoog tempo, zodat nu elke Astra ermee rondrijdt. Mooi zo. Toch zijn er nog steeds auto's zonder, en nog steeds mensen die zich een nieuwe mèt niet kunnen of willen veroorloven.

Petjes, bijvoorbeeld. Jongens van een jaar of twintig, net hun rijbewijs, eerste baan, een ruig liefdesleven en hunkerend naar een leven in de hoogste versnelling. Wat kopen ze? Geen Alto. Geen Panda. Te sloom, te verstandig, niet heldhaftig genoeg. Nee, een Honda CRX, een Astra GSI, een afgetrapte Golf VR6 of 3-serie moet het zijn. En dan? Niks meteen rijden. Eerst pimpen.

Logisch. In een land dat zo rijk is dat de BMW's en Porsches je in rotten van drie voorbijscheren, wil je als hunkerende post-puber niet achterblijven. Vroeger plakten jongens met ambitie daarom al stickertjes met 'turbo' op de kont van hun Kadetts. Ze schroefden Hella halogeen op hun verroeste bumpers. Blindeerden hun ramen. Of gingen stoer doen met een dubbele pijp en een setje budgetlichtmetaal, vers van de grootgrutter. En als de hele uitverkoop zo schots en scheef mogelijk was gemonteerd – ooit zo'n dubbele aftermarketpijp recht zien hangen? - kon op straat het echte leven beginnen. De vrouwen gek maken, vol op het gas langs het bejaardenhuis, samen met andere hangpetten het parkeerterrein blokkeren, driften in de polder en als het tegenzat een vroege heldendood tegen een boom.

Maar anno 2007 kom je er niet meer met een Remus-pijp. Langzamerhand beginnen zich de contouren af te tekenen van een xenondrama.

De laatste tijd zie ik steeds vaker overjarige zwaarbespoilerde krotten met sneue gaspitten onder de booskijkers. Soms echt, waarschijnlijk vaker nep – maar hoe dan ook getuigend van een even tragische als oogverblindende doe-het-zelf-mentaliteit en een dito ambitie: wij mogen er ook zijn, wij hebben xenon.

Waarom al die moeite? De lichtopbrengst? De veiligheid? Ga weg. Omdat het stoer staat. Helaas: het ziet er niet uit. Het is geen gezicht. Het klopt van geen kant. Het is net zo erg als tien jaar terug een turboplaatje op een rotte Opel. Het is doen alsof je meetelt.

Dan denk ik: jongens, wees verstandig! Neem de tijd, en koop een echte auto. Gooi dat halfgare brik eruit, pak een jaar of tien de fiets, spaar je het apezuur en steek de zak met geld na afloop in een nieuwe Impreza. Dan heb je echt wat, hoef je niet meer net te doen alsof je meetelt, en hoef je nooit meer voor je nepgaspeertjes naar de Halfords.