Het SUV-licht gezien!
Ineens was het er. Alsof ik van boven werd ingestraald. Alsof het kwartje plots viel. Ik begrijp eíndelijk het nut van het gehypete fenomeen SUV!
Ik heb dat concept namelijk nooit doorzien. Voor wie op zoek is naar extra ruimte, is immers al heel lang geleden de stationwagen uitgevonden, dacht ik altijd. Daar is helemaal niks mis mee; veel vloeroppervlak, geen loze ruimte boven je hoofd. Bovendien verkracht je de rij-eigenschappen niet door het zwaartepunt te verhogen. Rust die station uit met 4WD, en die aanhangwagen of die onverharde oprit vormen ook geen probleem meer. Kortom, wat heb je meer nodig?
En toen was het woensdag 27 augustus. Ik zal het nooit meer vergeten. We hadden – altijd gezellig – een redactie-uitje op het Eiland van Maurik. Op het aldaar gevestigde All Sports Resort stond onder meer een fijn potje quad-rijden, motorcrossen en jetskiën op het program. Zoals het vaker gaat bij dit soort gelegenheden, stortten een aantal collega's en ondergetekende (ondergebracht in de 'bikkelgroep') zich als een kip zonder kop in het gemotoriseerde feest. Vol gas, zo hard als het kan. De hele dag door. Wat ik helaas even over het hoofd zag: alle voertuigen vergden een bovengemiddelde inspanning van de bovenbenen. Lichaamsonderdelen in mijn dagelijkse bezigheden als autojournalist of autocoureur enigszins onderbelicht zijn.
Het gevolg laat zich raden. De volgende ochtend kwam ik nauwelijks mijn bed uit. Een ongekend vlammende spierpijn had zich van m'n bovenbenen meester gemaakt. Iets wat de dagen erna alleen nog maar erger werd. Het wrange toeval wilde dat ik net in een Mini reed voor een test in GTO. Normaliter altijd leuk, dat sportieve scheurijzertje. Maar toen mijn lichaam even niet mee wilde werken, viel pas op hoe laag dat retrokarretje is. Tjonge, wat had ik een moeite om er in en uit te kruipen. Ik ben 's ochtends al nooit de vroegste hier op de redactie, nu kwam ik nog eens een kwartier later naar boven gestrompeld.
Ik kon mijn geluk dan ook niet op toen ik de Mini om mocht ruilen voor onze Tiguan-duurtester. Wát een openbaring! Ik kon zonder probleem achter het stuur schuiven! Fluitend de auto in en uit schuiven. Héérlijk, die hoge instap. Dat de banden al bij de miste geringste bocht beginnen te kermen omdat ze bovengemiddeld snel grip verliezen, neem je dan maar op de koop toe. Want ik heb het licht gezien: eindelijk begrijp ik de betekenis van 'Sport' in de typering Sports Utility Vehicle. Die staat voor een sporter met spierpijn.
Ik heb dat concept namelijk nooit doorzien. Voor wie op zoek is naar extra ruimte, is immers al heel lang geleden de stationwagen uitgevonden, dacht ik altijd. Daar is helemaal niks mis mee; veel vloeroppervlak, geen loze ruimte boven je hoofd. Bovendien verkracht je de rij-eigenschappen niet door het zwaartepunt te verhogen. Rust die station uit met 4WD, en die aanhangwagen of die onverharde oprit vormen ook geen probleem meer. Kortom, wat heb je meer nodig?
En toen was het woensdag 27 augustus. Ik zal het nooit meer vergeten. We hadden – altijd gezellig – een redactie-uitje op het Eiland van Maurik. Op het aldaar gevestigde All Sports Resort stond onder meer een fijn potje quad-rijden, motorcrossen en jetskiën op het program. Zoals het vaker gaat bij dit soort gelegenheden, stortten een aantal collega's en ondergetekende (ondergebracht in de 'bikkelgroep') zich als een kip zonder kop in het gemotoriseerde feest. Vol gas, zo hard als het kan. De hele dag door. Wat ik helaas even over het hoofd zag: alle voertuigen vergden een bovengemiddelde inspanning van de bovenbenen. Lichaamsonderdelen in mijn dagelijkse bezigheden als autojournalist of autocoureur enigszins onderbelicht zijn.
Het gevolg laat zich raden. De volgende ochtend kwam ik nauwelijks mijn bed uit. Een ongekend vlammende spierpijn had zich van m'n bovenbenen meester gemaakt. Iets wat de dagen erna alleen nog maar erger werd. Het wrange toeval wilde dat ik net in een Mini reed voor een test in GTO. Normaliter altijd leuk, dat sportieve scheurijzertje. Maar toen mijn lichaam even niet mee wilde werken, viel pas op hoe laag dat retrokarretje is. Tjonge, wat had ik een moeite om er in en uit te kruipen. Ik ben 's ochtends al nooit de vroegste hier op de redactie, nu kwam ik nog eens een kwartier later naar boven gestrompeld.
Ik kon mijn geluk dan ook niet op toen ik de Mini om mocht ruilen voor onze Tiguan-duurtester. Wát een openbaring! Ik kon zonder probleem achter het stuur schuiven! Fluitend de auto in en uit schuiven. Héérlijk, die hoge instap. Dat de banden al bij de miste geringste bocht beginnen te kermen omdat ze bovengemiddeld snel grip verliezen, neem je dan maar op de koop toe. Want ik heb het licht gezien: eindelijk begrijp ik de betekenis van 'Sport' in de typering Sports Utility Vehicle. Die staat voor een sporter met spierpijn.
Plaats een reactie
