Het nieuwe normaal - Weblog

Met de GT haal je zelfs op de snelweg binnen de wettelijke snelheidsmarges makkelijk 20 kWh op 100 kilometer. Dat was me met de eerste E-tron nooit gelukt. Op een mooie, relatief windstille nazomerdag kom ik van Amsterdam naar Groningen zelfs op 17,8 uit, bijna middenklassewaarden. Terwijl dit niet bepaald een middenklasser is. Wat een bonk van een auto, 2350 kilo schoon aan de haak. Toch geeft de boordcomputer na elke laadbeurt een actieradius van tussen de 440 en 465 kilometer aan. Anderzijds snap ik waarom een merk als BMW de obsessie met bereik relativeert. Laadinfrastructuur en laadsnelheid zijn veel belangrijker. Daar creëer je rust mee.

Die vind ik ook bij de twee aardige mannen die ik na een laadsessie bij de snellader van Shell Recharge in Groningen aantref, terwijl ik constateer dat de GT binnen een halfuur van een batterijniveau van 58 % naar 99 is geschoten; het ding laadt als een speer. De twee vertegenwoordigen de uitersten van het gebruikersspectrum. De een rijdt al zijn tweede i-Pace, nu gelukkig met drie fasen-lader, en is nog steeds verrukt van zijn geweldig sturende crossover.  De ander, zelf petrolhead in hart en nieren, staat er met de Hyundai Ioniq van zijn partner op zijn beurt te wachten.

We raken aan de praat. Voor zulke ontmoetingen maak ik altijd tijd. De laadpaal is de dorpspomp van de nieuwe wereld. Hier peilt een journalist de stemming onder de gebruikers. En deze twee, valt op, hoor je niet klagen. De actieradius is voor geen van beiden het majeure struikelblok dat het nog vrij recent voor te veel automobilisten was. Al ziet de Jag-man, die van doortrappen houdt, zijn boordcomputer angstaanjagende gemiddelden van 40 kWh op 100 aangeven, ik hoor hem niet over de praktische gevolgen mekkeren. Dan maar wat vaker laden, en dat kan overal. De petrolhead, zelf Maserati-man, toont respect voor zijn leen-Hyundai, die zijn beloofde bereik van 311 kilometer moeiteloos overtreft. Zijn persoonlijke reserves tegen elektrisch rijden zijn geen hinderpaal voor zijn vertrouwen in de auto. Niks om ons zorgen te maken. We staan hier en die vette kabel van de superlader pompt genoeg stroom voor een spoedige hervatting van de reis.

Wat mij betreft is dat de clou van dit gesprek; dat we EV’s niet langer associëren met beperkingen en stress. Terwijl wij steeds minder gerechtvaardigd steunden en klaagden, zijn ze stilletjes het nieuwe normaal geworden. We staan daar liefhebbers onder elkaar te zijn zoals de petrolheads van vroeger aan de toog hun BMW’s doornamen. Alle drie zijn we de pioniersfase ontgroeid. We beschouwen stekkeren als de normaalste zaak van de wereld. Het psychologische kantelpunt ligt achter ons. Ik stuur die zwarte batmobile even ontspannen door het land als voorheen welke diesel ook. De spanning die er ongeacht de range vroeger toch altijd was is weg. Pas nu.

Het zegt niet alleen iets over de kwaliteiten van de eerste stekker-Audi met een actieradius, of over de gestaag verbeterende dekkingsgraad van het laadnetwerk. Het zegt iets over mij en over ons allemaal, over de tijd die we nodig hadden om ons aan te passen aan een nieuwe wereld – zelfs ik, met tientallen EV’s op mijn cv. Ik zie een parallel met verhuizen, wat ik net gedaan heb. Maandenlang voel je je een hotelgast in je eigen huis. Pas op de dag waarop je in de bestekla voor het eerst zonder zoeken naar de kaasschaaf grijpt is de tent echt van jou. Eerst moet je door een innerlijke barrière van gewenning heen. Daarna begrijp je niet waar je zo moeilijk over hebt gedaan.

Behalve als het hels begint te hozen bij de trage laadpaal in je wijk. Maar dat probleem zullen de meeste stekkeraars met een GT-budget niet uit ervaring kennen.