Het Focus-gevoel

Steeds als je weer eens met roken bent opgehouden, zoals ik drie weken geleden deed, kom je mensen tegen die zich met sigaretten wél kunnen beheersen. Vanmorgen sprak ik een ex-roker die na het tennissen op maandagavond één sigaret rookt, soms twee: verder niks. Anderen roken alleen 's avonds, of alleen op vakantie. Onvoorstelbaar. Ik wil altijd meer. Als ik nu voorzichtig zou beginnen en mezelf een maximumverbruik van tien per dag zou opleggen, zat ik volgende week weer op een pakje per dag en een maand later op het dubbele. Met auto's en overige gadgets gaat het net zo. Heb ik 200 pk, wil ik 300. Heb ik eindelijk een goed werkende internettelefoon, wil ik toch zsm een trapje hoger, liefst met navigatie. Ik ben, kortom, ten enenmale ongeschikt voor matiging.

Een Ford Focus zou ik daarom nooit kopen, de instapper al helemaal niet. Maar vorige week reed ik hem toch: als huurauto in Tsjechië. Het boekingskantoor had een 'kleine middenklasser' beloofd en de moed zonk me in de schoenen toen ik zag wat het geworden was. Wat een niksige auto. Hoewel er als gebruiksvoorwerp weinig aan mankeert - overzichtelijk, ruim, goed zittend & goed koelend, etc. etc. - bevestigt hij in eerste instantie al je vooroordelen. Saai. Sloom. Lelijk. Fout. Zo'n simpel éénpuntzesje is geen doen.

Er is één maar, dat al mijn opspelende antigevoelens in een pijnlijk daglicht plaatst. De Focus rijdt fantastisch. Vooral sturen doet hij grandioos. Als een scheermes. Een openbaring. Tien keer beter dan mijn oude 850. Wat een auto.

En daar heb ik in mijn zucht naar meer dus nooit naar willen omkijken.

Kijk naar de foto. In zoiets wil je nog niet dood gevonden worden, denk je. Dom gedacht. Een ander houdt zich in, gebruikt zijn hersens, kiest verstandig: Focus. Het kost niet de hoofdprijs, zit goed in elkaar en stuurt als een droom. Matigheid loont!