Het etalagegevoel

Het etalagegevoel. Eerst even uitleggen wat het inhoudt: voor een etalageruit als een kwijlende hond naar je droomauto staan te staren, die aan de andere kant van het glas onbereikbaar staat te glimmen. Fysiek is hij praktisch binnen handbereik. Om 'm aan te kunnen raken hoef je alleen maar naar binnen. Maar, en dat is symptomatisch voor het etalagegevoel: je blijft buiten. De droomauto is namelijk heel ver weg. Door geldgebrek. Omdat je vrouw heeft gedreigd van je weg te lopen als je 'm koopt. Of omdat je zelf te laf bent om de stap te zetten. Helaas, de drempel is onneembaar hoog.

De generaties na mij weten waarschijnlijk nauwelijks wat het is, het etalagegevoel. Dankzij Autotrack en Autotrader heeft het zijn langste tijd gehad, en mensen kennen geen drempels meer, al was het maar omdat ze barsten van het geld. Zelf heb ik er sinds een paar weken weer erg veel last van. Zo erg dat ik het even kwijt moet. En het is allemaal de schuld van de Morgan-dealer om de hoek, die van de prins geen kwaad weet.

Hoe onwaarschijnlijk het ook klinkt, die Morgan-dealer hebben wij in de Zaanstreek echt. Hij ligt op vijf minuten van mijn huis. Het is een ontroerend mooie, ouderwetse garage, ook in de zin dat er in dit sleutelparadijs geen echte showroom is. In het hok dat je met heel veel goede wil zo zou kunnen noemen past ternauwernood één auto. Maar die ene mag er dan wel zijn.

Momenteel is het een donkerblauwe Morgan 4/4. Met de verschrikkelijke baksteenvormige hoofdsteunen die de fabriek ooit in een vlaag van verstandsverbijstering in productie nam, en die zich godzijdank laten verwijderen. Verder is de auto zo'n magistraal symbool van dakloze nostalgie dat ik hem onmiddellijk zou kopen als ik het geld had. Helaas; die 51k zijn even niet in huis. Ik heb wel goed ruilmateriaal, maar dat is van het soort waarvoor de Morgan-man de neus pleegt op te halen. Erg. Pijnlijk. Traumatisch, mag ik wel zeggen.

Afgelopen week betrapte ik mezelf erop dat ik mijn wandelroute begon af te stemmen op de Morgan. En vanmiddag maakte ik dan eindelijk deze foto.

Is hij mooi of niet? Blauw met lichtbruin leer: De combinatie brengt me keer op keer totaal van mijn stuk, zoals een spijtige ex-roker uit zijn dak kan gaan van een vleug Marlboro. De binnenkant oogt even klassiek als het onwaarschijnlijk deftige diepblauw waarvan het recept verloren lijkt te zijn gegaan, zoals fatsoenlijk British racing green ook nergens meer te krijgen is.

Misschien herkent u het gevoel. En om maar even voor mezelf te spreken: Het voelt nog net als vroeger. Het is een mix van wanhoop en verliefdheid, van afstand en intimiteit. Want het is zoals ik het al aangaf in mijn definitie van het etalagegevoel: wat heel dichtbij lijkt, is in werkelijkheid onbereikbaar ver.