Heerlijke imperfectie

Ik ben normaal helemaal niet van de klassiekers. Vooral van die mensen die ook kledij uit de betreffende periode aandoen als ze in zo'n museumstuk rijden, nemen zichzelf toch wat te serieus. En dan hebben we het nog niet eens over de bedroevende betrouwbaarheid: verhoudingsgewijs zie ik erg vaak van die oude auto's met pech langs de weg staan, of erger: erop, waardoor er in de toch al drukke spits extra lange files ontstaan.
Een bezoek aan het Monteverdi-Museum in het Zwitserse Binningen, vol exoten uit de jaren zestig en zeventig, leek dan ook niet de meest geschikte reportage voor mij. Want natuurlijk is het verbruik van een klassieke 7,2-liter V8 tijdens de huidige semi-oliecrisis niet goed te praten. En uiteraard missen Monteverdi's uit deze periode de veiligheidsvoorzieningen die tegenwoordig zelfs op de goedkoopste nieuwe auto's verplicht zijn. Maar oog in oog met deze exoten zag ik plotsklaps dat deze Monteverdi's met een aspect al hun gebreken ten opzichte van de huidige generatie exoten in een klap goedmaken: ze hebben een ziel.
Vergelijk het met de introducties die autofabrikanten organiseren voor hun nieuwe modellen. Alles is tot de puntjes geregeld en zelfs als het tijd is voor een sanitaire stop, kun je je behoefte doen in blinkende designtoiletten. Zo niet bij het Monteverdi-Museum: je krijgt een sleutel voor het naastgelegen gebouw, want daar bevindt zich na twee trappen een sober toilet. Maar zelden heb ik met zo'n grote grijns op mijn gezicht de weg naar de wc afgelegd.