Hebzucht is harteloos

Laten we er niet al te lang omheen draaien: ik ben een ontzettende bakvis als het aankomt op Amerikaanse muscle cars. Bij het horen van acht cilinders, het zien van overdadig plaatwerk en het ervaren van die enorme middelvinger die dit soort auto's opsteken naar de maatschappij, raak ik doorgaans een beetje de controle over mijn lijf kwijt. Dat klinkt smeriger dan het in werkelijkheid is, want ik heb het over hebzucht. Pure hebzucht. 'Ik wil ze hebben! Allemaal. En wel nu!' Dat idee...
Ik ben een fan. Een freak. Een fanaat. Met dit in het achterhoofd kunnen jullie je vast voorstellen dat ik m'n lol op kon toen ik enkele weken geleden een triotest kon doen met de vernieuwde Shelby GT500, een Chevrolet Camaro SS en een Dodge Challenger SRT8. In plaats van kwijlend achter de hekken, mocht ik nu vol enthousiasme de arena betreden. Volgens mij ben ik nog nooit zo vaak heen en weer geswitcht tussen de auto's in mijn test. Doorgaans voel je aan je onderbuik toch wel welke auto je het meest doet. Gewoon luisteren naar je hart; even geen cijfertjes of feiten erbij, maar regelrecht gehoorzamen naar wat er in je lijf plaatsvindt. En toen kwam het moment dat we de drie Amerikanen naast elkaar hadden geparkeerd. Drie concurrenten spiegel aan spiegel, met een voortdurend gevecht tussen hart en hoofd tot gevolg. Een constant 'iene, miene, mutte'... Helemaal rechts de Camaro, een auto die ik al wil hebben vanaf het moment dat ik de eerste foto's zag. Wat een supergaaf ontwerp is dat, helemaal in het geel zoals wij hem hadden! Scherp als een mes en toch uitdagend als een wulpse vrouw in een zomerjurk. Maar in het midden staat de Shelby GT500, de auto die ik meteen zou importeren mocht ik er geld voor hebben. Verschrikkelijk over-the-top vormgegeven maar juist daarom zo stoer, en voorzien van een Supercharged V8 waar je van gaat watertanden. En het rijdt ook nog gaaf! Dat kunnen we ook zeggen van de Challenger SRT8, al rijdt die 'gaaf' op z'n totaal eigen manier. Hoe precies, dat kunnen jullie binnenkort lezen in mijn verhaal in AutoWeek. Belangrijker bij de enorme Dodge is namelijk dat je alles en iedereen overstemt als het aankomt op 'road presence'. De Challenger laat mannen, vrouwen én kinderen omkijken op kruispunten, hij trekt meer bekijks dan een Ferrari F430 en bezorgt je tijdens het rijden werkelijk een stortvloed aan opgestoken duimen. Hij maakt je de King of The Road, en misschien is dat wel het ultieme wat je met een muscle car kunt bereiken.
Mijn verhaal is inmiddels geschreven, maar eerlijk gezegd ben ik er nog steeds niet uit welke ik persoonlijk – puur naar mijn hart luisterend – zou willen hebben. De Shelby rijdt het leukst, maar de Camaro is zó bijzonder. En die Challenger tovert op zijn beurt een glimlach op je gezicht waar de anderen een puntje aan kunnen zuigen. Ik wil je eigenlijk alle drie! En jullie?