Halverwege, maar toch niet

Rustdag! Nou ja, rust: er wordt hier in Valparaiso, een prachtige Chileense havenstad aan de kust van de Stille Oceaan, keihard gewerkt om de auto's klaar te maken voor de tweede helft. En die tweede helft wordt nog zwaarder dan de eerste; maak je borst dus maar nat, want van de 194 gestarte auto's zijn er nu, een week later, nog maar 87 over. Wie hier over het bivak rondloopt, waant zich soms op een autosloperij. Veel auto's hangen met tape aan elkaar, en dat is geen wonder als je ziet hoe diep ze de afgelopen dagen, vrijwel blind door de stofwolken, door tientallen centimeters fesh-fesh hebben moeten ploegen.

De Nederlanders doet het over het algemeen heel goed onder deze barre omstandigheden. Gerard de Rooy schopt kont in zijn Ginaf, maar laat ik me hier op de auto's concentreren. Eerder deze week schreef ik dat Tim en Tom Coronel er door een verbrande koppakking uit lagen. Tot mijn verrassing stoven ze gisteren ineens weer voor mijn camera voorbij; ze zijn weer in de race! Minder geluk voor Peter van Merksteijn; van een uitgebrand karkas kan zelfs de beste monteur geen soep meer koken. Tonnie van Deijne staat halverwege op 11 in het algemeen klassement en ook Mike van Eikeren , met wiens team ik meerijd, doet het met een 55e plaats verrassend goed, zeker als je bedenkt dat hij als honderdste startte en kort daarna een paar tegenslagen te verduren kreeg. Een speciale vermelding voor debutant Wouter van der Beek: ik was vanmorgen even bij hem in het bivak, zijn Kia is op een paar deuken na ongeschonden. Wouter staat op plaats 74 en zit vol goede moed. Wie net als Wouter in Flevoland woont, kan een dezer dagen op Omroep Flevoland een interview zien dat ik later vandaag met hem doe.

Gisterenavond zijn we de grens met Chili overgestoken en we kwamen er al gauw achter dat de Chilenen net zo enthousiast zijn als de Argentijnen, waar ik in mijn vorige blog zo hoog over opgaf. Hier in Valparaiso kun je optimisten en pessimisten eenvoudig van elkaar onderscheiden. De een zegt: 'we zijn al op de helft' en de ander 'we zijn pas op de helft'. Toch vrees ik dat de pessimisten dichter bij de werkelijkheid zitten. Want hoezeer de eerste zeven dagen een uitputtingslag waren, het ergste moet nog komen. Wie dat overleeft? Je leest het de komende dagen hier.