grrrrr

Na vijf maanden platteland was ik het nationale verkeersinfarct al bijna vergeten. Deze week werd ik er zo hardhandig mee geconfronteerd dat ik het even kwijt wil.

Voor afspraken moet ik woensdag in Amsterdam en donderdagochtend in Hilversum zijn. Omdat Drenthe toch twee uur rijden is en ik tot 's avonds laat in de stad blijf, besluit ik te overnachten bij mijn vader in de Zaanstreek.

Om 11 uur 's avonds bevrijd ik mijn Volvo uit de parkeergarage onder het Museumplein. Vijf minuten later bereik ik met een tevreden gevoel de Amsterdamse ring. Mokum bij nacht lijkt Drenthe wel: nergens oponthoud. Nog een kwartier en we zijn thuis.

Nee. Binnen de kortste keren sta ik stil voor de Coen. En goed ook. Geschatte progressie: tien meter per minuut. Ik ken mijn pappenheimers: dit gaat een lange sessie worden. Dat heb ik scherp aangevoeld. Het wegwerkgespuis heeft voor de triljoenste keer de linkerweghelft afgezet, god weet waarom. De altijd boeiende vraag naar de reden laat ik liggen. Berusten is het beste. Pas na een dik half uur wachten kan ik door. Zodat ik tegen middernacht meer dan drie kwartier doe over een rit van niks. Ik had net zo goed kunnen terugrijden naar Drenthe. Was ik een uur langer onderweg geweest, maar filevrij en zonder frustraties.

Als ik eindelijk de tunnelingang heb bereikt, zie ik mannen in gele bedrijfswagens met hoogst onduidelijke dingen bezig zijn. Het grootste deel van de met pylonen geblokkeerde linkerbaan lijkt normaal begaanbaar, maar dat zie ik vast helemaal verkeerd.

Kijk ik ervan op? Ja en nee. Nee, omdat ik van de Coentunnel als ex-Zaankanter niets anders gewend ben dan megavertragingen door onderhouds- of wegwerkzaamheden – zelfs bij nacht en ontij was het richting Zaanstad meestal bal. Ja, omdat het na al die jaren toch eens afgelopen zou moeten zijn met dat gelazer. Ik ben een leek hoor, maar er moeten toch dagen zijn waarop er met de Coen niks aan de hand is.

Vroeger keek ik na zo'n pestfile begripvol op teletekst om te zien of ik iets gemist had. Ik peins er niet meer over. Mijn begrip is op. Ik ben het spuugzat, dit gekluns, die eindeloze golf van infrastructurele wanprestaties waarop in dit verziekte land blijkbaar geen mens wordt afgerekend. Vanaf nu ga ik voor zero tolerance. Wat heb ik zin om iemand helemaal verrot te schelden. Al weet ik best dat die jongens in de tunnel het niet kunnen helpen. Die worden ook maar gestuurd. Laat dus maar.

Die machteloosheid.