Graden van openheid

Van sommige cabriorijders vraag je af of ze wel echt open willen rijden. Daar gaan ze, in en rond mijn dorp: diep weggedoken in hun hooggeschouderde CC-koetsjes met voorruiten als halve panoramadaken, de ramen dicht, het windscherm omhoog, tegen de zon beschermd met petten en zonnebrillen. Misschien hebben ze zelfs de airco aan. Bang voor herrie en de tere huid, bang voor alles. Neem een schuifdak, denk ik dan. De echte diehard rijdt zo open mogelijk, met de ruiten en het windscherm neer. Weg met die ballast. Vol gas, tornado in je kuip, de mens een speelbal van de elementen. Zo reed ik in 2008 een SL 63 AMG van Stuttgart naar de Nederlandse grens met bijna permanent 250 op de teller. Ik kwam meer dood dan levend aan, maar wat een dag. Dat, mijne heren, is de magie van dakloos blazen. Daarom een welgemeend advies aan iedereen die met de zomer in het hoofd alsnog de aanschaf van een open auto overweegt; koop een echte. Dat hoeft heus geen SL te zijn. Een van mijn fijnste en meest spectaculaire cabrio-ervaringen beleefde ik eerder dit jaar in de kleinste en goedkoopste dakloze op de Nederlandse markt: de Daihatsu Copen. Licht, ruig, puur, en simpel. Ge-wel-dig.