Geen CD!

Jottum, een lekker lang stuk rijden met de nieuwe Clio. Ik prop wat fijne cd's in mijn tas voor onderweg. Ik activeer het multimediasysteem om op het touchscreen iets van een cd-stand aan te vinken. Dat is raar, niks te vinden. En waar zit de lader? Ik zoek naar een verborgen gleuf onder de ventilatieknoppen of bovenop het multimediascherm. Wie weet heeft ontwerper Laurens van den Acker wel bedacht dat een bovenlader cool was. Ik vind niets. Wel een stopcontactje voor iets mp3-achtigs, maar daar ben ik te dom of ouderwets voor.

Nope, in de nieuwe Clio kunnen geen cd's.

Maar natuurlijk, het einde van de cd-speler is nabij. Het moest er eens van komen. Renault neemt het voortouw. Als eigentijdse speler zet je trends. Ik snap het. Had ik maar bij de tijd moeten blijven. Maar wat voel ik me opeens oud.

De cd in de auto was een nieuwigheid waarvan ik de opkomst nog heb meegemaakt. Ik heb de hele levenscyclus van het medium uitgezeten. Het Clio-incident leert me dat ik de fossielenstatus heb bereikt.

Natuurlijk accepteer ik dat de dingen gaan zoals ze gaan. Maar ik zal hem missen, de cd. Die nostalgische herinneringen aan de eerste radio/cd-speler in je auto, de dankbaarheid voor die geweldige geluidskwaliteit, de knusheid van die gezellige schijfjes op de bijrijdersstoel of de heerlijke discussies met je bijrijder over het volgende plaatje - dat huiselijke disc jockey-gevoel komt nooit meer terug. Ik word het type dat je kinderen vroeg of laat gaan haten, dat van de vaders die vertellen hoe het vroeger was. Ik hoor mijn vader zeggen: "Ja jongen, wij moesten het nog met cassettebandjes stellen". Ouwe, ik treed in je voetsporen. "Ja jongens, opa heeft de cd-speler nog meegemaakt". R.I.P.