Even in de Escalade

18 april 2007 om 10:00

Af en toe staan op de redactie auto's voor de deur die je echt niet wilt missen. Een extra vriendelijk woord en een paar keer koffie halen voor de schrijver van de test met de Cadillac Escalade, Hummer H3 en de Mercedes-Benz GL en de sleutels van de Cadillac waren voor een avondje veroverd. Ik zal en moet een keer in zo'n onbescheiden bak in de rondte te gaan. Voelen hoe het rijdt en – eerlijk is eerlijk – ook om eens te kijken hoe het publiek reageert op het slagschip (5,15 x 2,01 x 1,89 meter).

Over het rijden kunnen we kort zijn: het is een echte Amerikaan. De gigant wil liever niet de bocht om en alles is gericht op comfort. De 6,2-liter V8 snort zachtjes en laat zich door niemand van de wijs brengen. Bij passanten maakt de auto een bijzondere indruk. Bij het naderen van een rotonde zie je fietsers ruim van tevoren afstappen en ouders trekken hun kinderwagens terug. En heus: ik kom echt niet in denderende vaart aan rijden. Het chroomschip brengt voorbijgangers helemaal van hun à propos. Op de linkerbaan van de snelweg schuift ineens iedereen aan de kant als je in hun achteruitkijkspiegel verschijnt. Dat gebeurt me nou nooit als ik in mijn eigen gebakkie onderweg ben.

Op de snelweg meende ik trouwens dat ik de brandstofmeter kon zién dalen. Ik denk dan ook dat deze Escalade de laatste is in zijn soort. Dit type auto komt in de toekomst niet meer op de markt zonder minimaal hybride techniek. Dat kun je de wereld niet meer aandoen. Met mijn plezierritje heb ik er die avond misschien wel dertig liter benzine doorheen gejaagd – en dat alleen voor mijn eigen gerief. Geef uw nageslacht daarvoor mijn excuses door.

Toch kon ik een licht gevoel van superioriteit in de Escalade niet onderdrukken. Je zit op je troon en de wereld trekt rustig aan de auto voorbij. Je zit hoger en uitgebreider dan alle weggebruikers om je heen. De rust is sereen. Ik laat het wat betreft de Escalade bij deze ene keer, maar ik kan met goed voorstellen dat er mensen bestaan die totaal verslingerd zijn aan dit soort auto's.

Al van jongs af aan ben ik autogek en verslind ik autoblaadjes. Ik wist dus ook al vroeg wat ik wilde worden: het werken bij een titel als AutoWeek lag voor de hand. Mijn eerste klus bij AutoWeek was het bemensen van de nieuwsdesk. Saillant detail: het allereerste bericht dat ik ooit schreef, was de aankondiging van de prijzen van de CityRover – een auto die achteraf nooit is gekomen. Toch was het helemaal in mijn straatje want ik heb een voorkeur voor auto’s die buiten het normale vallen en een bijzonder verhaal hebben. Sinds enige jaren ben ik occasionredacteur en werp ik mijn op als Beschermheer van de Roestplek. Moderne auto’s vind ik weldegelijk interessant maar een auto die al een tijdje ‘geleefd’ heeft, zegt me een stuk meer. Mijn eerste auto was een Citroën ID19B uit 1969. De nieuwste auto die ik ooit kocht, is uit 2002 en de kans is maar heel klein dat ik ooit een auto van later datum aanschaf.

7 Bekijk reacties