Enschede

Van mijn vorige Enschede-trip wist ik dat je geld moest meenemen. De parkeergarage onder het Van Heekplein doet niet aan pin en slikt geen creditcards. Chipknip mag, maar daar doe ik dan weer niet aan. Kom zeg, we kunnen wel bezig blijven. Die middelbare recalcitrantie kwam me afgelopen jaar dus duur te staan. Terug van de opera – die hebben ze daar, en een goeie ook – bleek ik precies vijftig cent te kort aan cash op zak te hebben.

Betalen met flappen mocht ook, zei de parkeerwachter bij het loket. Daarvoor kon ik naar de pinautomaat op een steenworp van de ingang. Die deed het, en ik werd niet eens beroofd. Heel dom was dat ik vijftig pinde en een flap van vijftig oogstte: die gaan er bij Van Heek niet in. Gelukkig, men kon wisselen. Eind goed al goed. Leermomentje: op Enschede moet je je voorbereiden.

Zo kom ik als gewaarschuwd man weerom. Voor vertrek pin ik twintig euro bij de Rabobank in het dorp. Dat moet voor een parkeerkelder in de provincie toch volstaan, dacht ik. Na aankomst leer ik de instructies op de betaalautomaat uit mijn hoofd. Slikt muntgeld, benevens biljetten van vijf, tien en twintig euro. Wel chipknip, nog steeds geen creditcards. Ik heb goed gegokt: vermenigvuldiging van het uurtarief met de geschatte duur van mijn verblijf leert dat ik ruim genoeg bij kas zit. Getroost begeef ik mij naar het Muziekkwartier voor een grandioze uitvoering van Wagners Walküre. Een poging onderweg voor alle zekerheid wat bij te pinnen mislukt. Met mijn ING-pas kan ik namelijk maar één keer per dag bij de Rabo terecht. Paniekzaaier!, denk ik. Zelfs met een uitloop van een uur zou ik ruim binnen de rekenmarges blijven.

Waar ik, betoverd door de muziek, niet bij stilsta: dat ik in de pauze twee koppen ouderwetse koffie afreken (geen pin), en in de lange tweede pauze gierend van de honger naar de Febo sprint voor een friet-met (geen pin). Om half elf ben ik terug bij de betaalautomaat van Van Heek. Die matst me met het luttele bedrag van 13 euro 60. Ik werp en schuif al mijn contanten in de respectievelijke gleuven. Geloof het of niet: exact tien cent tekort. Ezel. Twee keer. Zelfde steen.

Ik ben te trots om bij voorbijgangers of de parkeerboys voor een renteloze lening aan te kloppen. Bovendien herinner ik me nog de pinautomaat van vorige keer. Die blijkt, helaas, van de ABN-Amro – zelfde verhaal als de Rabo-tap. Vertwijfeld sta ik een jaar na de vorige parkeerramp weer voor het loket in de parkeerkelder. Weten de heren misschien een ING-pinautomaat? Zeker mijnheer, maar dat is wel een stukje stappen; die zit helemaal achter Holland Casino. Een straffe nachtwandeling verder weet ik zeker: nooit meer Enschede.