Eindelijk het licht gezien

Ik was op Silverstone. Dat mag in de krant, want op circuits heb ik niets te zoeken. Niet als rijder tenminste. Pogingen mijn racelicentie te halen leverden afgelopen seizoen twee gecrashte Seats, een gebroken pink (van mijn instructeur) en veel overlast op. Een beetje pedagoog spreekt in zo'n geval van een leermoment.

Had het kunnen weten. De racerij en ik, we zijn niet voor elkaar geboren. Ook voor mijn vuurdoop op de baan had ik nooit de neiging eens op Zandvoort te gaan kijken. De autosport trok me totaal niet aan. Zo'n race op tv, ik viel erbij in slaap. Fout! Sinds ik deze week op Silverstone getuige mocht zijn van de A1-testdagen weet ik dat dat een ernstige vergissing was. Ik heb het licht gezien: Mooier kijkspektakel is er niet. Op tv is er inderdaad niks aan. Live langs de baan is het een adembenemende ervaring. Voetbal verbleekt erbij.

Ik zat op de tribune bij een bocht die ze op Silverstone The Bridge noemen. Wat ik zag, zie je op bovenstaande foto. Je moet je voorstellen wat er gebeurt als die identieke A1-bolides van de 22 landenteams uit de A1-GP met een oorverdovende, geweldige teringherrie van rechts in het beeld schieten. De moedigste coureurs gaan bijna volgas door de bocht en verdwijnen met idiote snelheden aan de horizon, waar ze de volgende bocht naar links ronden met dezelfde doodsverachting.

Enfin, je ziet dat honderd keer achter elkaar gebeuren en elke keer is even spannend. Waarom? Omdat je live pas echt ziet wat een moed die jongens hebben. Bij The Bridge zag ik een geconcentreerd rijdende Jeroen Bleekemolen stapsgewijs tot de grens gaan. Ik zag hem per ronde de snelheid iets opvoeren en steeds net een tikje minder remmen tot het link werd en het oranje ding een paar keer snelle, opgewonden schuivers maakte. Niks aan de hand, ontdek je gaandeweg; die jongen weet hij doet. Een ongelofelijk spannend en opwindend gezicht, dat samengaan van een ijzige voertuigbeheersing en een explosief temperament.