Einde van een doodlopende weg

Net waar we op zaten te wachten: een nog snellere Bugatti Veyron. Met de Super Sport heeft het merk weer de snelste productieauto ter wereld in het gamma. 1.200 pk, 1.500 Nm en 431 km/h. Surrealistische waarden, die de concurrentie definitief het zwijgen op moeten leggen. Maar desondanks doet de Super Sport me helemaal niets. Sterker nog, ik verafschuw de auto.
Ik verafschuw het overgewicht van de auto. Bugatti rept over gewichtsbesparing. Maar hoeveel zal het zijn, 100 kilogram, 150 misschien? Zelfs dan is de Veyron nog veel zwaarder dan auto's als de Pagani Zonda F. Kom niet met het argument van comfort, want ook die auto is geschikt voor grotere afstanden. Nee, de Veyron is ontworpen om de megalomane Ferdinand Piëch tevreden te stellen. Hij wilde een auto met 1.000 pk en een top van 400 km/h, een totaal verkeerd uitgangspunt voor de ontwikkeling van een auto. Hopelijk is deze Super Sport nu het definitieve einde van een doodlopende weg.
Ik verafschuw de Veyron Super Sport bovenal vanwege z'n uiterlijk. De gewone Veyron is al geen betoverende auto, maar de 'ultieme' versie is met z'n zwart-oranje kleurstelling een wanstaltig geval. De Veyron is een koppendraaier om wat hij kan, verder niet. Maar genoeg oliesjeiks en maffiabazen zullen gevoelig zijn voor het predicaat 'snelste productieauto ooit'.
Laten we hopen dat de waanzin nu stopt, en dat de fabrikanten zich storten op de ontwikkeling van lichtere supercars. Twintig jaar geleden alweer liet McLaren zien wat gepassioneerd perfectionisme voor moois tot gevolg kan hebben.