Een radicaal besluit

Knoop doorgehakt: ik ga met de SL op vakantie. Daar zijn drastische besluiten aan verbonden. Ik ga geen steden mijden om beschadigingen te verhinderen. Ik ga hem niet sparen, dus ik ga hard als ik daar zin in heb. Ik overwin de angst voor kilometers maken, het ding is om te rijden. En bovenal: het dak gaat zo vaak mogelijk open.

Lach me maar uit, voor mij is het een doorbraak. Nooit ben ik met mijn lievelingsauto verder gekomen dan midden-Duitsland. Voor het eerst in zes jaar ga ik doen waarvoor ik hem heb: ongelimiteerd genieten. Zes jaar lang leed ik aan conserveringsdrang, spaans benauwd de prachtige machine aan de destructieve krachten van de buitenwereld bloot te stellen. Nooit kwam dat ding fatsoenlijk de garage uit. Ik durfde er niet mee naar Amsterdam. Ik gedroeg me als de belegger die bevend bovenop zijn geld zit. Koop ik auto's om er winst op te behalen? Nee! De gedachte is stuitend. Dat is iets voor speculanten die de leuke auto's voor gewone mensen naar onbetaalbare regionen hebben opgestuwd door als winstobjecten weg te zetten. Die lui hebben het voor ons allemaal verpest.

Schluss damit! Het leven is vluchtig, de wereld groot en prachtig; enjoy, voor het te laat is. De reis voert via Duitsland naar Italië, Marche en Toscane. Dat is al minstens 3000 kilometer heen en terug. In de twee weken dat ik er ben zal ik minstens 1000 op de teller zetten. Dan is de kilometerstand half september opgelopen naar 51.000. Oftewel: waar hebben we het over? Dan is de SuperLeicht van 1845 kilo met wat geluk nog steeds 'nieuw uit de doos', om de gevleugelde woorden aan te halen van de Man Die Nog Meer Rookt Dan Ik.

Lezers, 51 ben ik, en ik verheug me als een kind. Het voelt alsof ik hem gisteren heb aangeschaft. Bid voor me dat ik er Florence mee binnen durf te rijden. Jongen toch, en wat dan als een scooterrijder hem bekrast? Ahum, ik geef mijn erewoord dat hij in leven blijft. Bid voor zijn zieleheil, dat dan weer wel.