Een pluim voor parkeerbeheer

Ik wist niet dat ik het ooit nog mijn strot uit zou krijgen, maar ja: een pluim voor parkeerbeheer. Het parkeerbeheer in mijn straat om precies te zijn (en om te voorkomen dat anderen zich onterecht gecomplimenteerd voelen). Oh, wat heb ik ze vervloekt gedurende mijn leven. Stelletje bloedzuigers dat hijgend met pen in de hand staat te wachten tot je kaartje verlopen is. Om je vervolgens voor een volslagen krankzinnig bedrag op te schrijven. En dan zie je maar weer hoe opportuun en hypocriet we allem.., pardon, ik ben. Ik woon aan een plein net aan de rand van het winkelcentrum, en daarmee ook aan de rand van de parkeerzone. Bij ons is het of parkeervergunning of een uur met de blauwe schijf. En sinds het nieuwe stadshart open is, en er bovendien hier om de hoek een sportschool staat, tiert het parkeertoerisme welig. Om een paar euro parkeergeld te ontlopen (ja dat zou ik zelf ook doen maar daar gaat het nu niet om) parkeren Allerhandelezers en zweetbanders massaal op ons plein. Vergunninghouders zijn kansloos; omwonenden moeten vaak uitwijken (lees: parkeertoerist spelen) naar een paar straten verderop. En daarom kleurt mijn hemd tegenwoordig spontaan bruin wanneer ik uit mijn keukenraam kijk en zo'n parkeerwachter weer een bekeuring van zestig (!) euro onder de ruitenwisser van zo'n parkeertoerist zie schuiven. Go guys, go! Schrijf je vingers blauw en als je komende winter koud en verkleumd bent, bel gerust aan voor een kop koffie. En als je het van tevoren even meldt, zorg ik voor gebak erbij. Met slagroom en een kers.