Een nat rotje

Zolderkamerjournalistiek kan me doorgaans maar weinig boeien. Mensen zonder referentiekader die, onder schuilnaam en gelardeerd met veel *uch*'s en spelfouten, auto's recenseren waar ze op zijn gunstigst ooit naar hebben mogen kijken. Toegegeven, er schijnt best een groot publiek voor te zijn. Het houdt die jongens bovendien van de straat. Als ik het maar niet hoef te lezen.

Tot vandaag. Want Ted Sluymer heeft een column gekregen bij Autoblog. Voor iedereen die er nog niet was tijdens de tweede ijstijd zal ik even kort samenvatten wie Ted Sluymer is. Ooit was deze man autojournalist. Tot hij zichzelf, tegen het einde van de vorige eeuw, door oncollegiaal gedrag persona non grata maakte en door alle journalisten werd uitgespuugd. Ik zal jullie een opsomming besparen, maar een mooi voorbeeld is het KNAC jaarboek 2000 dat Sluymer samenstelde. Hij had indertijd een conflict met de pr-baas van Mercedes-Benz, wat Sluymer beslechtte door elke Mercedes neer te sabelen met commentaren als 'bouwvakkerskar', 'stadionstoeltjes' en andere termen die in een objectief naslagwerk niets te zoeken hebben. Reden voor de uitgever om de hele oplage van Teds ingebonden braaksel uit de schappen te halen. Het was de laatste druppel; niemand in de autowereld wilde nog wat met Sluymer te maken hebben en hij verdween van het toneel.

Maar niet voor lang. Sluymer bleek een rancuneus mannetje en schreef een boek over de autojournalistiek, waarin hij met veel schuttingwoorden beschreef hoe meningloos en corrupt autojournalisten volgens hem wel niet zijn. Espressoautomaten, laptops en zelfs hoerenbezoeken zouden de importeurs eraan hebben besteed om ons tot een positief oordeel over hun modellen te dwingen. Sluymer had daarbij zelf jarenlang vooraan in de rij gestaan, maar ineens het licht gezien. Ik schreef destijds voor het vakblad Automotive, waarin ik Sluymers boek recenseerde, en kopte mijn artikel met 'Nat rotje': omdat menigeen er heel wat van had verwacht, maar het boek niet meer bleek dan een potje machteloos en ongefundeerd gescheld, waar amper doorheen te komen was. En buitengewoon smakeloos ook, want áls, en ik herhaal, áls het al waar is dat Wim Bosboom Ted op een avond aan de bar zou hebben toevertrouwd dat hij op persreis wel eens naar de hoeren ging, dan ben je wel een ongelofelijke minkukel als je dat geheimpje vervolgens wereldkundig maakt, zodat de weduwe van de kort daarvoor overleden Bosboom dit moet lezen.

Een nat rotje dus, en uiteindelijk werd er op de vele persreizen hoogstens nog eens om gelachen door het journaille. Het boek vol onzin flopte, net als de opvolger, waarin Sluymer de psychologie van de automobilist ontrafelde, om tot de conclusie te komen dat alle BMW-rijders aso's zijn, 2CV-eigenaren per definitie geitenharen sokken dragen en Golf-bezitters allemaal burgermannetjes zijn. Enfin, wisten we dat ook weer.

Wederom verdween Sluymer voor jaren in de vergetelheid, maar nu is hij terug. Vanaf vandaag zal ik elke dag even op Autoblog kijken, hopend dat Sluymer weer wat machteloze frustratie heeft opgehoest. Toegegeven, op zijn plaats is Ted daar zeker. Wie een tijdje terug dat radiodebat op Radio 1 heeft gehoord, waar de hulpeloos stamelende oprichter van Autoblog genadeloos werd afgeserveerd door Adriaan Huigen van Autokampioen, weet dat Autoblog en Ted voor elkaar geschapen zijn.

Gefeliciteerd met deze aanwinst, Autoblog! En dat meen ik oprecht.