Een dronk op de Wegenwacht

Pech heb ik nooit. Tot ik deze maand mijn Volvo probeerde te starten: morsdood. Eigen schuld. Drie weken stilstaan, chronische vorst, een energievretend alarmsysteem. Wat nu? Voor donorstroom genoeg vervoer in huis, maar geen startkabels (E.: "Jij bent geen man, jij bent een rund"). Gelukkig woont vlakbij zwager S., die met spreekwoordelijke goedheid direct uitrukt om me bij te staan. Boos voorteken; zelfs hij, die alles kan, krijgt met zijn BMW de R niet aan de praat. Dan gaat me een licht op: ik ben lid van de ANWB! Ik kan de Wegenwacht bellen!

Sterkte, zegt S. Heel Nederland ligt plat. Vergeet het.

Niet te geloven: ik vind mijn lidmaatschapskaart. Ik draai direct het goede telefoonnummer. Er wordt meteen opgenomen. Er worden – let op, Youp! – concrete beloften uitgesproken. Ga er van uit, voorspelt de meldkamer, dat we binnen 70 minuten bij u zijn. In gedachten tel ik daar voor het gemak een uur of twee bij op. Net het Journaal gezien; de gele brigade draait overuren. Desondanks staat de gele VW Caddy met een vriendelijke streekgenoot aan het stuur binnen een uur op het erf en wordt met ouderwetse Hollandse voortvarendheid de klus ter hand genomen. Ik open mijn motorkap, de kabels worden aangesloten, ik duik mijn Volvo in en steek de sleutel vol hulpbehoevend dankbare verwachting in het contactslot. 'Even geduld', zegt de man, 'die accu doet echt niks meer.' Maar twee minuten later hoor ik de vijfcilinder draaien of het lente is.

Zo!, klinkt het nuchter, 'maak even een ommetje, dan kan-ie er weer helemaal tegen'.

Heerlijke zin, zo middenin de winter: Hollands als een dampende rookworst.

Wat een club: hulp beloven en nog leveren ook. Het bestaat dus echt, het Nederland waar ik van houd: oer-en oerdegelijk. Dat verdomde cabaretcynisme ook altijd! Mannen van de Wegenwacht, ik hef het glas op jullie.