Echte liefde

Amsterdam, zaterdag 28 april. Ik steek het Rokin over richting Oudemanhuispoort. Halverwege de Grimburgwal dringt als een visioen een vaag bekende vorm in mijn rechterooghoek. Een Lamborghini Espada! De elegantste Italiaanse vierzitscoupé aller tijden! De auto die ik in mijn kindertijd zo vaak en zo nauwkeurig tekende dat het huis Bertone me terstond als volontair had aangenomen. Als je weet dat er iets van twaalfhonderd zijn gebouwd besef je dat je oog in oog staat met iets heel bijzonders.

Nadat de eerste stormen van ontroering en ergernis zijn gaan liggen – waarom heb ik uitgerekend vandaag mijn telefoon thuisgelaten? - welt een stomme verbazing in me op. Mijn eerste gedachte: deze eigenaar heeft ze niet helemaal op een rij. Je moet goed van de wereld zijn om in hartje Amsterdam op zaterdag een zeldzame klassieker te parkeren. Het regent. De Grimburgwal is veel te nauw voor verkeer. De stad is vol hooligans die in de aanloop naar koninginnedag al volop in training zijn voor de grootste slemppartij van het jaar. Eén dronken fietser en de edele flank is getatoeëerd met onverzekerbare krassen.

In tweede instantie begrijp ik dat ik onze anonieme Lambo-man niets mag verwijten. Zijn onvoorzichtigheid maakt hem tot een held. Het ontroerende en bewonderenswaardige is dat hij maar één ding heeft gedacht: ik wil nu, vandaag, tot elke prijs met deze auto rijden. Hij heeft al mijn onweerlegbare bezwaren getrotseerd om zijn hart te kunnen volgen. Aan die grandeur kunnen wij overbezorgde klassiekerrijders een voorbeeld nemen. Mijn gedachten dreven naar de rode S-klasse die ik uit angst voor schade in Drenthe had achtergelaten, en met een licht gevoel van schaamte over mijn kleinzieligheid stapte ik onder het Muziektheater in mijn oude Saab.