Dronken Russen en lege accu's

Le Dakar mag dan al aardig enerverend zijn, de aanloop is ook bepaald geen saaie boel. Ik ben inmiddels twee dagen in Buenos Aires, het is nog drie volle dagen tot de start en toch zitten we geen seconde stil. Het feest begon al met de reis hier naartoe. We vlogen via Madrid, ik vanaf Schiphol, de rest van het team vanaf Brussel. We zouden elkaar in de Spaanse hoofdstad treffen, maar hun vliegtuig en het mijne deden een wedstrijdje wie de meeste vertraging kon oplopen, het hunne won. Gelukkig maar, want ik kwam er in Madrid achter dat mijn ticket naar Buenos Aires om duistere redenen geannuleerd was. Het enige dat mij restte was contant een nieuw te kopen. Daardoor was ik de laatste die kon inchecken, terwijl ons team nog in de bus naar terminal 1 zat. De oplossing bleek eenvoudig: ik traineerde de procedure dusdanig dat ons team er vrijwel was toen de grondstewardess de balie wilde gaan sluiten. We waren ingecheckt!

Maar denk nou niet dat de 747 van Aerolineas Argentinas op tijd de lucht in kon. Team Russia zat ook aan boord en die deden weer hun uiterste best alle vooroordelen te bevestigen. Ze bleken een stel literflessen wodka aan boord te hebben gesmokkeld. Zegt iets over de security in Madrid, maargoed; de steward kreeg het wel in de gaten, al was het maar doordat hij een vol glas over zich heen kreeg. Hij wilde de drank confisceren maar kreeg een grote bek. Even laten kwam de Guardia Civil, vijf bewapende mannen sterk, aan boord om de Russen met handbagage en al van boord te halen. Buiten werd de boel doorzocht en de drank in beslag genomen, waarna de heren weer het vliegtuig in mochten. Al met al 55 minuten vertraging.

En daar zijn we dan: het is hier vol zomer, en terwijl ik op internet lees dat het in Nederland vriest, kijk ik tevreden uit over de zinderend hete stad, veertien verdiepingen onder mij. Het is hier hartje zomer, maar denk niet dat het hier voor ons vakantie is. Oké, gisteren wel een klein beetje, maar vanmorgen zijn we in alle vroegte naar het 'parc fermé' vertrokken, een gigantisch terrein bij de haven van Lima, waar alle deelnemende voertuigen in quarantaine staan. Hier zijn ze vanuit Le Havre per schip heen gebracht, en al gauw blijkt dat het transport niet al te zachtzinnig is gegaan. De achterbumper van onze vrachtwagen is losgerukt en zowel van de buggy als de persauto hebben ze elektrische systemen aangelaten, waardoor we met twee lege accu's zitten.

Enfin, wie daar van wakker ligt, moet wellicht eerst eens zeepkistenraces gaan doen voordat hij Le Dakar in duikt. Dus even later rijden we terug naar Buenos Aires, en dat lijkt wel een zegetocht. Mede omdat we tot de eersten behoren die de auto's ophalen, vormen we een ware attractie als we door de Argentijnse dorpen en steden rijden. Eén ding is zeker: de Argentijnen hebben zin in Le Dakar. De manager van ons hotel heeft zelfs de hele garage ontruimd, zodat we nu, hartje Buenos Aires, onze eigen overdekte werkplaats hebben. En die is nodig, want terwijl ik dit tik, wordt onder mij 'zomaar even' een differentieel vervangen en de buggy voorzien van andere schokdempers. Rocket science voor mij, maar gelukkig kan ik mezelf nuttig maken door met wielen en andere onderdelen te slepen.