Dieseldilemma

De dieselmotor. Ik heb er een haat-liefdeverhouding mee. Allerfijnste eigenschap is natuurlijk de lekkere hoeveelheid koppel bij relatief lage toerentallen. Dat dankt die diesel aan de turbo en aan de zeer nauwkeurige brandstofinspuiting. Gas geven is gaan, en snel ook. Menig benzineauto (zonder turbo) bijt in het stof bij een sprintje van 80 naar 120 km/h. Niet letterlijk trouwens, de hedendaagse diesel is goed gefilterd. En dan die lage toeren bij kruissnelheden. Soms net iets boven de 2.000 bij een snelheid van 120 km/h. Dat verleidt tot een hoger tempo.

De actieradius is ook zo'n pluspunt. Je haalt zomaar duizend kilometer op een volle tank. Ideaal voor de kilometervreter. En dankzij steeds beter filtering van de uitlaatgassen, inclusief het steeds vaker toegepaste NOx-filter (stikstofoxide), valt er qua vervuiling steeds minder aan te merken op de dieselmotor. In combinatie met een elektromotor zou je zelfs een superzuinige hybride kunnen bouwen. Gaat gebeuren, let maar op. Tot zo ver het goede nieuws.

Waar ik maar niet mee kan leren leven, is het geluid van een dieselmotor. Of het nu een oude TDI is, een krachtige V6 CDI, een tweeliter HDI of een boxerdiesel; het kan mij niet bekoren. Op constante snelheid hoor je ze niet, maar in stadsverkeer en stationair draaiend mis ik de verfijning die veel benzinemotoren kenmerkt en stoor ik mij aan het geratel en gedreun. Ik kan echt genieten van het prachtige geluid van de zescilinder lijnmotor in mijn eigen auto. Of de mooie grom van een oud Alfa Romeo blok. Of het diepe tromgeroffel van een Amerikaanse V8. Of de karakteristieke klanken van een zescilinder boxermotor. Ooit wel eens langs het circuit gestaan tijdens een dieselrace? Zeker, het gaat hard, maar verder valt er weinig te beleven. Ik heb absoluut niets tegen op dieselmotoren, maar mijn autohart zal er nooit sneller van gaan kloppen. En waar gaat uw voorkeur naar uit?