Die sukkel, dat was ik!
We bevinden ons in de vergevingsgezinde tijd tussen kerst en oud en nieuw. Aardig voor iedereen en vrede op aarde en dit-en-dat. Tijd dus voor een schaamtevolle bekentenis. Vandaag ga ik te biecht over mijn grootste automobiele miskleun van het jaar.
Ik neem je mee naar zo'n koele zomernacht, die we dit jaar te veel hebben gehad. De familie De Boer is in de gasgestookte gezinsstationwagen bruinverbrand op de terugweg van vakantie. De auto is tot de nok toe gevuld, bagagekoffer op het dak – je kent het wel. We hangen in de buurt bij Utrecht en zijn bezig met de laatste loodjes. Nog één keer tanken en we zijn thuis.
Maar 's nachts tanken langs de snelweg is niet zo gezellig als je denkt. De pomp werkt in eerste instantie helemaal niet. Het blijkt dat je vooraf moet betalen. "Hoe veel wilt u tanken?" vraagt de mevrouw vanachter het gepantserde glas. "Tot –ie vol zit, wat had je dan gedacht?" antwoord ik geïrriteerd. Want van twee weken creperen in een tent met twee kleine kinderen, raak ik allerminst uitgerust. "Doe maar een liter of 35," geef ik uiteindelijk toe.
Vervolgens start het tanken en als de LPG-pomp afslaat, blijkt dat ik 1,20 euro te veel heb betaald. "Zie je wel! Dat vooruitbetalen werkt voor geen meter!" Dus ga ik op hoge poten weer naar de mevrouw achter het gepantserde glas om mijn wisselgeld terug te halen – zo ben ik dan ook wel weer. Nog steeds een beetje uit m'n hum, door de ongastvrije ontvangst bij het tankstation bij nacht, mep ik vervolgens de autodeur dicht. De laatste kilometers voor de boeg. Gauw naar huis, want de vermoeidheid begint toe te slaan.
Vlak na het wegrijden hoor ik aan de zijkant een doffe tik. Reed ik nou ergens tegenaan? Stoeprandje gepakt? Het zal toch niet? Voordat ik de weg op rij, besluit ik toch nog even te kijken, wie weet is er een hap uit het wiel en staan we zometeen met een lekke band… Maar nee hoor – het is nog veel erger. De slang van de LPG-tank hangt nog in de achterbumper.
Gelukkig is –ie geheel De Boer-proof en vanzelf ontkoppeld toen er hard aan getrokken was. Geen schade gelukkig. Ik koppel de slang los en gooi hem in de goot. Wegwezen hier, en hopen dat de video van de bewakingscamera morgen niet op Youtube staat.
Ik heb (net als jullie) vaak gelachen om van die types die met een benzineslang aan hun auto de weg op gaan. Deze zomer, was ik dus zelf die sukkel. Wil je ook te biecht? Hieronder is de plek. Kun je met een schoon geweten het nieuw jaar in.
Nic De Boer
Autojournalist
Al van jongs af aan ben ik autogek en verslind ik autoblaadjes. Ik wist dus ook al vroeg wat ik wilde worden: het werken bij een titel als AutoWeek lag voor de hand. Mijn eerste klus bij AutoWeek was het bemensen van de nieuwsdesk. Saillant detail: het allereerste bericht dat ik ooit schreef, was de aankondiging van de prijzen van de CityRover – een auto die achteraf nooit is gekomen. Toch was het helemaal in mijn straatje want ik heb een voorkeur voor auto’s die buiten het normale vallen en een bijzonder verhaal hebben. Sinds enige jaren ben ik occasionredacteur en werp ik mijn op als Beschermheer van de Roestplek. Moderne auto’s vind ik weldegelijk interessant maar een auto die al een tijdje ‘geleefd’ heeft, zegt me een stuk meer. Mijn eerste auto was een Citroën ID19B uit 1969. De nieuwste auto die ik ooit kocht, is uit 2002 en de kans is maar heel klein dat ik ooit een auto van later datum aanschaf.
