Menu
Ik heb de zieligste auto ter wereld opgespoord. Het gebeurt in Detroit. Ik ben er alles bij elkaar nog geen 24 uur, meer dan een aangeklede tussenstop is het niet. Daar gaan we geen auto voor huren, denk ik eerst. Taxi naar het hotel, taxi naar m'n afspraak in Warren en dan als de weerlicht met de taxi terug naar Metropolitan Airport, dat is het plan. Hoe dom dat plan is dringt pas door als ik op een stadskaart zie wat me te wachten staat. Het hotel, net over de grens in Canada, is vijftig kilometer rijden. Van het hotel naar GM: dertig kilometer, deels door een filegevoelige tunnel die de VS met Canada verbindt. Dat wordt een dure cab. Toch maar even snel bij Avis iets met wielen scoren. Kan dat nog, om tien uur 's avonds? Zeker wel. Dat is zo fijn aan Amerika. In zo'n gemakseconomie kan alles.
Wat ik blief, wil de baliemedewerkster weten. Compact, midsize, suv? Laat me ijskoud. Als het maar rijdt, zeg ik. Aan een nachtelijke rit door Motown ga ik geen lol beleven. Komt in orde. Mijn auto staat in Lane 7 op parkeerplaats nummer 35. De sleutel zit in het contactslot.
In het holst van de nacht is het gissen naar de identiteit van mijn dienstwagen. Iets Japans is het, van een type dat ze in Nederland niet durven verkopen. Aha, een Nissan Versa. Versa zal wel staan voor Versatile ofwel flexibel, aangezien de hoge, mpv-achtige daklijn het zielige sedannetje aandoenlijke crossovertrekjes geeft. Als dat niet handig is: grote kofferbak en emmers hoofdruimte, waar vind je het nog?
In de hotellobby ouwehoer ik met gezellig ondernemersvolk over auto's. Wat rijd je?, vraagt het barmeisje. Een Nissan. Wat voor een? Tsja, wat was het ook alweer? Een Nissan Esta? Etna? Destra? Fitna? Setna? Ik moet het antwoord schuldig blijven. En ik maar denken dat het aan de drank ligt.
Vanmorgen deblokkeerde ik mijn geheugen met een bezoekje aan de site van Nissan USA. Versa, natuurlijk. Het moet de 1.8S zijn geweest. Toch mooi 122 pk, al heb ik er weinig van gemerkt. Er is ook een SL, met keyless entry, premium audio system en bluetooth. De S-klasse onder de armoedzaaiers. Als mijn baas me zoiets in de maag zou splitsen reed ik van verdriet in een ravijn. De man die hem bedacht heeft dat waarschijnlijk al gedaan.
Dit is de Nissan die ik niet kon onthouden. Om te voorkomen dat ik hem voorgoed vergeet kiek ik de zielepoot op een parkeerterrein. Zie nou staan, ontroerend hopeloos: kan het dramatischer?
En hij is niet eens praktisch. Ik ga achterin zitten, hopend op een troostrijk stukje ruimtebeleving. Niks van aan: evengoed m'n kop tegen het dak.
De vraag naar de lelijkste auto van de wereld is hierbij beantwoord.
Columnist/Schrijver
Bas van Putten is schrijver en columnist voor diverse kranten en tijdschriften. Zijn wortels liggen in de muziek, maar zijn hart gaat al jaren uit naar auto's.
