De verweesde youngtimer

Ik begrijp niets van autoliefhebbers. Soms stuit je als automarktwatcher op aanstaande collector's items die je het water in de mond doen lopen. Deze Alfa al gezien? Of dit schattige Peugeootje?.

Blijkbaar niet. Dan waren ze gevlogen.

Ik dacht: die krenten in de pap laat niemand lopen. Een echte Alfa 164 met de juiste zescilinder en zo'n relatief bescheiden kilometerstand, daar moeten in een land met 17 miljoen inwoners toch minstens enkele tientallen Alfisti naar op jacht zijn, die ze via de bekende wegen zo hebben gevonden – het aanbod is inmiddels op de vingers van één hand te tellen. En zo'n net ingereden 205 met de juiste kleur, een van de briljantste kleine Fransen sinds de Eend, die ga je toch nooit meer vinden? De betreffende Peugeot-dealer heeft er zelfs twee staan, en beide exemplaren staan er getuige de foto's fris en fruitig bij. De verkopende partijen halen je niet eens het vel over de oren. De vraagprijzen lijken ruimschoots in overeenstemming met het gebodene, ze zijn in elk geval geen beletsel om het autohart te laten spreken.

Nope, de fans bijten niet. Beide auto's staan al weken in de showroom. Het verontrustende is dat ik hem steeds vaker tegenkom, de verweesde youngtimer die redelijkerwijs al lang en breed verkocht had moeten zijn. Is het appeal van leuke oude auto's aan het slijten? Wil men geen lief Fransoosje zonder airco meer, geen Italiaan die 1 op 8 loopt maar het lekker wél helemaal heeft? Zien we de romantiek van de eenvoud, horen we de schoonheid van geluid niet meer? Gaan we liever voor gewone degelijke tweedehandsjes zonder kraak of smaak? Moet die Alfa het verliezen van een Corsa of een Aygo?

Het lijkt de onontkoombare conclusie.

Nou, dan ga ik zelf wel kijken.