De kap van de Opel GT

2 mei 2007 om 12:30

Ons vak gaat nooit vervelen. Steeds nieuwe auto's, van de eenvoudigste budgetkarretjes (kom maar op jongens!) tot exoten waar ik vroeger alleen maar van mocht dromen; het is allemaal leuk. En toch: een zekere vorm van blasé is onvermijdelijk. Waardoor je heel nuchter uit auto's stapt waar anderen helemaal van zouden gaan stuiteren.

Toch heb ik ook mijn momenten dat ik met een combinatie van ADHD en Gilles de la Tourette in een auto zit. En dat hoeft echt geen Ferrari of Porsche te zijn. Afgelopen vrijdag reed ik in een Opeltje over 's lands eigen Route 66, blij als een kind. Want het was de nieuwe GT. Zelden heb ik zo veel pret per euro in een auto gestopt zien worden. Toegegeven, ik heb die 42 mille ook niet in mijn spaarzwijn zitten, maar je kunt er niet omheen dat het weinig geld is voor 264 pk, achterwielaandrijving, een softtop en nul-naar-honderd sprint in minder dan zes seconden.

Om die prijs zo laag te houden is bezuinigd op de juiste plekken. Zo is de kap niet elektrisch bedienbaar. Zoals het hoort, want als cabriofiel vind ik dat je een beetje voor schut staat als je hardtop volautomatisch wordt weggeklapt. Het is net als met kamperen. Dat mensen graag met een caravan op vakantie gaan, het zij ze gegund. Ieder zijn lolletje. Maar zeg nou niet dat je gaat kamperen. Met een koepeltentje in je rugzak op een overhangende klif tussen de vogelstront een zak poeder opwarmen boven wat smeulend sprokkelhout: dát is kamperen.

Of, nog erger: het dak van de Opel GT op- of neerklappen. Want dit is met afstand de meest onpraktische cabrio van de afgelopen drie eeuwen. Op de Citroën Pluriel na misschien, maar dat zou ik zelfs na een zware trip en twee kratten pils nog geen cabrio durven noemen. Het dak van de GT verdwijnt in de kofferbak, maar voordat die dicht kan, moet het kapje 'klik' zeggen. Om dat te bereiken, moet je er zo ongeveer met je hele gewicht bovenop gaan zitten. Wat alleen maar kan als je via de stoel naar de cardantunnel klimt. Maar goed, ik weeg dan ook amper tachtig kilo. Dit is een Amerikaanse auto, en het moge bekend zijn dat de gemiddelde Amerikaan diezelfde druk uitoefent als hij zijn elleboog licht op de kap laat rusten.

Elektrische dakbediening staat ook niet op de optielijst. Logisch, want de machines die deze krachten aan kunnen, zouden een aparte aanhangwagen vereisen, en de aggregaten die het geheel van energie moeten voorzien, een tweede trailer. Dus sta ik bovenop de cardantunnel te klooien, als een visser die zijn netten binnenhaalt. Tot groot vermaak van de omgeving, en mezelf.

Ik ben vanaf nu helemaal verknocht aan de Opel GT. Dat wilde ik even zeggen.

Video

Studeerde Frans en automobiel management, maar wilde eigenlijk altijd schrijven, niet noodzakelijkerwijs over auto's. Werd entertainer op diverse Franse campings, toetsenist bij een hardrockband, product manager tuinbouwmachines in Duitsland, bestelwagenverkoper, bedrijfsadviseur en in 2000 eindelijk journalist. Leerde het vak in de praktijk bij vakblad Automotive en stapte in 2005 over naar AutoWeek. Sluit zich in zijn vrije tijd graag op in zijn eigen muziekstudio, verzamelt instrumenten, verslindt boeken, fotografeert en heeft een fascinatie voor geschiedenis, met name de 19e eeuw. Is gek op dieren, vooral katten, de zee en woeste, onherbergzame landschappen. In de garage staat een Mazda MX-5 tweede generatie.

20 Bekijk reacties