De enige echte

Afgelopen week was ik bij de persintroductie van de nieuwe Range Rover diesel. Nou moet je net mij daar heen sturen, want ik heb helemaal niets met SUV's. En dat heeft niks te maken met het Groenlinkse gejammer; ik vind die wannabe-terreinwagens gewoon geen gezicht, en het rijdt ook nog eens als een ingezeepte baksteen. Ken je die speeltoestellen voor kinderen, zo'n houten opzitbeest op een grote veer? Dat gevoel. Toch maak ik voor Land Rover een uitzondering. Niet alleen omdat zo'n auto mij door heel Bolivia heeft gebracht, en niet alleen omdat het gewoon het origineel is, maar het hele gevoel er omheen. Zie ik een Land Rover, dan denk ik aan de Schotse hooglanden en een landlord met jachtgeweer. Bij een X5 of een ML denk ik vooral aan zo'n gefacelift takkewijf met een rij van die verwende Gooise koters achterin, dat soort wat nog nooit wat heeft gepresteerd maar zich toch al verheven voelt boven het gepeupel. Ik weet het, Land Rover ontkomt evenmin aan dat publiek. Maar het hoort er gewoon niet bij. En dat zien ze soms gelukkig zelf ook in. En ik weet het: een Range Rover rijdt niet beter dan een X5. Sterker, puur rationeel moet je de BMW kiezen. Maar een Range Rover smoelt en heeft klasse. Al 36 jaar lang.