De ecocoma

Beste veertienprocenter, ik begrijp je heel goed, ik ben ook huisvader. Je kinderen moesten op tennisles en op schoolreis naar Rome. De keuken was na tien jaar aan vervanging toe, de OZB joeg je de stuipen op het lijf en van de baas mag niks meer. Dan maar geen nieuwe 3-serie. Het leven is een harde les in pragmatisme.
Ik geef toe, met het bloeiende assortiment 14%-bijtellers ben je niet per sé slecht bedeeld. Een Lexus CT 200h, Fiesta's en Focussen, de Peugeot 208, een Renault Mégane dCI, de Fiat 500 en de Kia Rio, Skoda's, VW's en Toyota's; allemaal prima auto's. Aanvaardbaar gemotoriseerd, met wat geluk een vleugje premiumbeleving en een cool businesspakket met xenon, tomtom, parkeersensoren of een lapje troostleer op het stuur – 'klein leerpakket'. In de folders staat op elke pagina het woord emotie. Het huilen staat je nader dan het lachen.
Maar je verbijt je en daar staat hij dan, je klimaatvriendelijke woon-werk-machine. Een auto als zovele met start/stop-systeem en een schakelindicator, drie of vier cilinders, turbo. Hij kruist keurig de wettelijke maximumsnelheid met een verbruik waarvan je wist dat zelfs de dufste muts het niet zou halen, maar je tankpas bleef die hoorn des overvloeds. Behouden vaart, beste rekenaar. Mijn zegen heb je. Maar besef wat je doet. Of liever: wat je laat.
Je rijdt het equivalent van alcoholvrij bier, 30+-kaas, Coke Zero. Al die ecomodellen zijn zo synthetisch efficiënt dat ze elke charme missen. Ik maak ze tegenwoordig vaker mee en het verbaast me hoe sterk ze op elkaar lijken. Als bestuurder geef je op wat niet teloor mag gaan; dat beetje meer, dat beetje eigenheid. Echte auto's zijn anders. Ze omhullen je met hun geluid, hun sfeer, hun geur, een specifieke stijl, al die warmbloedige signalen van bezielde imperfectie. Voor dat geluk moet je helaas terug in de tijd.
Objectief bekeken laat de Lage Bijteller geen spaan heel van mijn vuile Zweedse slee. Maar geloof me, er gebeurt wat met je als je op die koninklijke zetels met een lome zescilinderruis in het vooronder door het boerenland glijdt. Je beleeft de ruimte, de spontane gasrespons, die zinloos heerlijke reserve. Hij is zo Volvo als hij zijn kan en niets anders. Een karakter.
Beste veertienprocenter, ik ben zo bang dat je vergeet hoe leuk het was. Je mist de juiste auto. Ik smeek je: koop hem. Voor erbij, voor die paar gezegende momenten dat je niemands slaaf bent.
De calculerende vader kan gerust zijn. Dankzij de fiscus en zijn aanpassingsvermogen is een stijlvolle zes- of achtpitter geen cent meer waard. Generaties herensloepen staan voor pinbare bedragen weg te kwijnen bij de handel. Het zijn de auto's die ontmoedigde genieters met hun ecotrauma kunnen leren leven, mits ze niet te lang wachten. Ze sterven uit, net als de autofiel. Als over tien jaar alle showrooms uit hun voegen barsten van de A-labels, staan alle echte auto's bij de sloop. Wij petrolheads weten heel goed dat ook wij tegen die tijd naar nieuwe hobby's moeten omzien, maar het is heerlijk dansen op de rand van de vulkaan, en na de val zien we verder.