De dictatuur van de buitenkant - Weblog

Ik testte hem in 2019. Dat was in combinatie met mijn oude kop geen sprankelend gezicht. Met die laaghangende walvisgrille heeft het ding de elegantie van een sneeuwschuiver. Zijn stijlmanco zal hem de kop hebben gekost bij een designverslaafd publiek dat sowieso liever een suv heeft, over mooi gesproken. Maar het blijft een topper.

Er zijn dus knettergoede auto’s die om de verkeerde reden niemand koopt. Want mensen, wat een goed ding is die Toyo voor iets meer dan € 40.000. Welk A-merk geeft in deze klasse meer waar voor je geld? Tel je zegeningen. Gigantische kofferruimte. Vorstelijke bewegingsvrijheid, ook op de achterbank. Hybride aandrijflijn met 218 pk, meer dan zat en toch spatzuinig. Nooit meer op laadpaaljacht en altijd 1 op 20. Voor zo’n walvis stuurt en ligt de Camry verder alleraardigst. En ik maar denken dat zo’n bord vol selling points het volk over de streep zou trekken. Helaas; een geniale flop.

Toyota heeft hier vaker moeten bloeden. Eenzelfde lot trof de laatste Prius, die het afgelopen en dit jaar met respectievelijk 85 en 12 exemplaren ongeveer even beroerd deed. Hij is de beste stekkerloze hybride op de markt, op maximale zuinigheid ontworpen met de echte eigenzinnigheid waar Citroën een voorbeeld aan kan nemen. Ik heb er 1 op 30 mee gehaald. Maar Nederland haalt er de neus voor op. ‘Te lelijk’.

Subaru Forester

Zo ken ik meer verliezers die een beter lot hadden verdiend. De enorme en prima rijdende Dacia Lodgy, tot nu toe 23 exemplaren in 2021, de beste budget-transporter die ik reed; of de fantastische Subaru Forester met 33 verkochte exemplaren. Van die auto’s weet je waarover ze struikelden; hun verbruik of hun looks. Toch zijn de grote verliezers heus niet allemaal lelijkerds en/of fossiele zuiplappen.

Van de schitterende Alfa Giulia gingen er sinds januari 20 van de hand. Hij gaat wel eens kapot, maar daar heb je een Alfa voor. Voor stekkerauto’s is een grote carrière evenmin gegarandeerd. De Hyundai Ioniq Electric is een van de meest doordachte, efficiënte EV’s in zijn klasse. Op de boordcomputer zag ik regelmatig verbruiksgemiddelden van rond de 12 kWh per 100 kilometer. Ik ken weinig elektrische gezinswagens die dat kunnen. Sorry, die genialiteit overtuigde dit jaar 53 automobilisten. Men vindt hem saai. Dat is de riante, karakteristieke Volvo S90 allesbehalve. Toch wisten de Nederlandse Volvo-dealers er dit jaar slechts negen te slijten. De Volvist wil de station, die het ook niet grandioos maar stukken beter doet.

Je ziet het patroon. De slachtoffers zijn diesels, sedans ongeacht hun uiterlijke kwaliteiten, mpv’s en lelijkerds. Beschikt een auto over een of meer van die eigenschappen, dan hangt-ie. Zelfs als hij, zoals de Alfa Romeo, de mooiste en fijnst rijdende in zijn soort is. De diesels kunnen niet meer, en de benzineblokken lopen geen 1 op 20.

De les is dus dat esthetica in deze tijd alleen verkoopbaar met tastbare ecologische voordelen, terwijl anderzijds de schoonste auto’s van het land het zonder modieuze vorm en smakelijke lijnen kunnen schudden. Tenzij de prijs zo laag is dat we slappe knieën krijgen – dank voor het leermoment, MG ZS – blijft het oog machtiger dan het geweten. De Camry levert met al zijn eminente kwaliteiten een kansloze strijd tegen de dictatuur van de buitenkant.