De autoliefhebber? Die bestaat niet

Er zijn momenten dat ik volledig afhaak als collega's een gesprek hebben over auto's. Als de heren Tameling en Willebrands het over grote Amerikaanse slagschepen hebben, is het voor mij voor abracadabra. Als kenners De Boer en Van Overbeeke het over klassieke Franse auto's hebben, dan kan het gesprek me gestolen worden. En als experts als Klaver en Vermeulen losgaan over de verschillende versies van de Audi 80? Mwah. Er zijn veel onderdelen van de autowereld die mij niet zoveel doen. Grote SUV's. Lange limousines. Mijn gebrek aan respect voor alles wat rammelt en kraakt, is bij de collega's goed bekend. "Als het van voor 2000 is, haakt Kleijwegt af", wordt er dan gezegd. En dat is niet onterecht. Men heeft een punt. Ik werd pas echt autoliefhebber toen ik leerde autorijden. Als kind had ik vaak last van wagenziekte, (nog steeds moet een sportieve rit door de bergen mij als passagier niet te lang duren...) waardoor je als misselijk mannetje kreunend op de achterbank eerder een antipathie tegen auto's opbouwt dan dat je oh en ah zegt bij iedere nieuwe snelle Opel.

Maar goed, eenmaal achter het stuur zag ik het licht. Dit was fantastisch. Toen ik op zeer jonge leeftijd vervolgens een keer meedeed aan een eventje op Zandvoort waarbij je mocht rijden in verlaagde 147's en in de 156 GTA, was ik verkocht. Om te beginnen kon ik mijn idee dat ik op dat moment goed kon autorijden (welke 20-jarige jongen denkt dat niet) overboord gooien. Wat die instructeurs allemaal met auto's deden. Ik kon het gewoon niet geloven. Het meerijden met een cupauto op slicks was helemaal een ervaring. Je denkt in de bochten: 'dit kan niet'.

Maar een inhaalslag maakt je niet zomaar. Modellen, versies, AMG en Quattro GmbH. Je studeert, slurpt de informatie op. Je leest autobladen niet, je spelt ze. Wie heeft er nooit een autoblad meegenomen (GTO anyone?) op vakantie zodat je hem na twee weken vijf keer van voor naar achteren en terug gelezen hebt en bijna alle specificaties uit je hoofd kent? Het ging vervolgens hard. Journalistiek deed ik al, een stageplek bij AutoWeek in 2004 was het begin van een droomcarrière.

En eenmaal in dit vak leer je je voorkeuren kennen. En dat die bij alle collega's anders is, ookal is er natuurlijk veel overlap. Tameling: Musclecars en oude Volvo's. Willebrands? Sedans of coupés met met een Amerikaanse V8. Jacobs? Cabrio's. Vermeulen? Extreme hothatches en anonieme powerstations. En zo verder. Kleijwegt dan? Alles wat licht is. Ieder jaar groeit mijn liefde voor auto's met weinig kilo's, waarbij vermogen van minder belang is. Een kart op een buitenbaan! Maar ook de Ariel Atom, Twingo RS, Mazda MX-5, Honda S2000, Jaguar XK, GT3 RS. Houd die X5 M en die Bentley Continental maar in je zak. Ik wil scherpte in mijn stuur, een alcantara stuurtje in mijn hand en carbon om me heen. Het gaat me om het rijden. Het pure plezier van een auto die hard door de bocht kan. Dat is mijn autoplezier.

Maar passief geniet ik ook. Autospotten, geweldig. De kick als je ontdekt dat die 911 met spoiler geen GT3 maar een GT2 blijkt te zijn als je dichterbij komt. Waar gáát het over? Als ik met vrienden een weekendje voetbal ga kijken in Londen worden ze gestoord van mij omdat ik uit het niets kreten uitsla. "SLR!" hu wat? "Die auto daar!" Ja en? Ze snappen het niet. Straatlegale supercars, daar heb ik altijd een zwak voor gehad. Een Ferrari FXX of de raceversie van een 911, op een of andere manier vind ik het te 'gemakkelijk'. Maar een vergelijkbare auto waarmee je ineens de weg op mag... wow. Die keer dat ik nog voordat ik bij AutoWeek werkte richting de Nordschleife ging (ik had mijn vader een rondje ringtaxi cadeau gedaan voor zijn verjaardag. Aanrader!) stond daar ineens een Koenigsegg CCX met een fabrieksteam erbij. Gewoon op de parkeerplaats. Volgehangen met laptops startten ze hem ook nog een paar keer, waarbij de vlammen uit de uitlaat kwamen. Mijn beste losse spot ooit, (maar 14 gemaakt!) al kwam die (door de politie aangehouden!) MC-12 bij de tolpoorten rondom Nice dichtbij. Nota bene tijdens een Maserati-intro. Raar toeval. Het moment zelf werd verslagen door Goodwood, waar op een gegeven moment alle supercars ter wereld samenkwamen. Droomland, hoewel het misschien valsspelen is gezien de locatie.

Evengoed ben ik ook gefascineerd door de automarkt en het belang van soms oersaaie auto's. Dat een nieuwe Golf het goed gaat doen weten we wel. Maar vooral de vorige generatie Kia Cee'd deed me heel veel omdat dat de auto was waarmee Korea definitief Europa binnentrok. De stap naar de huidige Cee'd is gek genoeg minder groot, mede omdat de auto minder voordelig is. En wat te denken van de nieuwe Kia Picanto, die als eerste Koreaan een grote multitest in AutoWeek op zijn naam wist te schrijven? Dat vind ik gaaf, omdat het een turning point is in de automotive sector. Bere-interessant. Idem voor de nieuwe combi Toledo/Rapid. De ruimte is werkelijk waanzinnig. Skoda Suberb: I love it. Fascinerende lange gesprekken met een biertje met mensen als Kay Segler, Henrik Fisker of Paul Mackenzie doen mij meer dan praten met bekende oud-F1-coureurs, iets waar collega's juist weer voor warmlopen. Maar een klassiekerconcours? Tsja. Een meeting van grote Chevrolets? Hmm. De Dakar-proloog op Valkenswaard? Mwah.

Andere collega's gaan daar weer los. Die zien liever een klassieke Formule1-wagen, een Audi sportquattro of een 911 964 turbo 3.6 of oude Volvo's. Dé autoliefhebber? Die bestaat niet. We zijn allemaal anders. Gelukkig maar.