De auto van Lee

Het kan niemand ontgaan zijn, de aankondigingen hangen momenteel in stad en land: Lee Towers is weer op toernee. De Vegas Days van Holland Casino's beloven 'spetterende optredens' van de Hollandse Sinatra. Waarom gaat de oude bard niet rustig rentenieren? Omdat Lee Towers alles heeft, behalve een uitknop. Net als Luciano Pavarotti is hij niet in staat het bijltje erbij neer te gooien. Van mij mag hij tot zijn laatste snik zijn ellebogen laten wapperen, daar niet van: sympathieke peer, voorbeeldige vader en echtgenoot, hoeksteen van de samenleving, een sieraad voor het land.

Voor een debat over zijn zangkwaliteiten is dit niet de juiste plaats. Ik wilde het over iets anders hebben: Lee's affiches.

Hij staat er zoals gebruikelijk breed glimlachend op, voorzien van alle attributen die zijn handelsmerk zijn geworden. De prehistorische bril, de smoking met Sinatra-strik, het kapsel waaraan zijn inmiddels 197-jarige kapper sinds 1980 niets meer heeft willen veranderen ('Houwen zo, Leen!); het is alsof je naar een oude aflevering van Dallas zit te kijken, naar een man die Pamela's bodyguard of Bobby Ewings chauffeur had kunnen zijn. En dat is er precies wat Leen zo aantrekkelijk maakt, of je nu van 'm houdt of niet: dat volstrekt onmodieuze.

Ik nam dat gezicht in me op en dacht: wat zou Lee rijden? De vraag komt niet uit de lucht vallen. Ik heb namelijk een tic die ik op parkeerterreinen ook graag uitleef: raden wie bij welke auto hoort. Het is geweldig als het lukt. Je ziet een man bij de supermarkt naar zijn auto lopen. Je denkt; ribfluwelen broek, gepoetste brogues, suède jasje, intellectuele uitstraling - dat moet een Volvorijder zijn. En verdomd: een V70. Kijk, daar doen we het voor. Het mooiste tijdverdrijf dat er is.

Ik heb voorkennis, moet ik toegeven. Op tv heb ik Lee Towers in grote Opels en een Cadillac zien stappen. Maar van zijn huidige wagenpark weet ik niets. Dus ik mag het vragen: In wat voor auto rijdt Lee Towers anno 2006? Let's try.

Frans of Engels fabrikaat zal het niet zijn. Lee in een Vel Satis of een C6, dat is zoiets als Paul Witteman bij Talpa of Balkenende bij RTL Boulevard, al is dat laatste dan weer echt gebeurd, dus niets is uitgesloten. Een Jaguar? Veel te highbrow. Een Volvo? Ondenkbaar. Niets voor Zijn Soort Mensen. Hij zou zich opgelaten voelen. Wat moet een doodgewone Rotterdamse jongen in een doktersbak?

Mercedes dan? Ik kan het me niet voorstellen. Ik heb het donkerbruine vermoeden dat de voormalige kraandrijver nog altijd elke eurocent drie keer omdraait. Hij wil wel, maar hij durft niet. Die haalt zijn gedroomde S-klasse door de car configurator, ziet de kassa aftikken bij anderhalve ton en zegt tegen zijn vrouw: ammehoela! Voor de helft van het geld rijdt hij een echte Caddy. Ook elektrische stoelen, ook leer en navi, ook een achtcilinder. En rijden, manman. Ik hoor het hem zeggen, met die trouwe bas van hem. ,Dat zweeft over de weg joh, een vliegend tapijt is er niks bij."

Bovendien is er de glamourfactor. De Nederlandse Sinatra in een Benz, dat klopt niet. Die wil een vleugje Las Vegas, een tikje glam. Vergeet niet wat een jeugd in nette armoede met mannen doet. Waar droomden kinderen als Leen ooit in hun jongenskamers van? Een Grote Amerikaan.

Kortom, ik denk dat Lee nog steeds een overzeese slee in zijn garage heeft. Het kan gewoon niet missen. Lee is een trouwe hond. Zegt thuis tegen zijn vrouw, met het accent van bloedbroeder Sinatra: 'Never change a winning team'. En schenkt nog een glas bourbon in om het te vieren.

Lee rijdt dus Cadillac. Een STS, een achtcilinder. American dream. Mijn kop eraf als het niet waar is.