De auto die ik niet kan kopen

Al herhaaldelijk met een scheef oog naar die Nissan Leaf gekeken. Bij zulk hightech-spul lik ik m'n vingers af. Heerlijk, al die displays voor je neus. Dan ben ik weer het jongetje dat zijn eerste synthesizer of computer koopt. Lekker stil ook. En met die groene stroom komt het vast goed. Laat maar komen, die Leaf. Maar dat zal niet gaan, heb ik zojuist tot mijn diepe teleurstelling moeten vaststellen. In de meest letterlijke zin Net niet.

De actieradius van de Leaf bedraagt 175 kilometer. Hoewel ik denk dat dat de meest optimistische taxatie is, ga ik er als mensenvriend voor het gemak van uit dat Nissan z'n beloften waarmaakt. Als ik de auto pak is het haast altijd voor retourtjes Amsterdam. De afstand van mijn huisdeur tot de Amsterdamse parkeergarage waar ik meestal sta, en waar zich al een oplaadpunt bevindt, is 172 kilometer. Dan rijd ik wel via de route met de meeste kans op files. En wat gebeurt er als ik 's zomers met loeiende airco onderweg ben, of met een heel gezin aan boord twee uur lang Rammstein draai? Met wat geluk haal ik het net, maar met zo'n minimale marge kan ik me de gok niet veroorloven. Alternatieven zijn er niet. Kom ik via de Afsluitdijk, dan overschrijd ik de kritische grens met minstens 25 kilometer. Ik kan hem waarschijnlijk op m'n buik schrijven, my first Nissan. Vreemd eigenlijk dat een fabrikant een auto op de markt brengt waar ik niks aan heb. Wat niet wegneemt dat ik sta te popelen om met zo'n Leaf m'n ongelijk te halen.