Dakar: etappe 1 en 2

Allereerst mijn excuses dat ik gisteren en eergisteren niet vanuit het bivak heb bericht. Mijn satellietzender heeft al meteen de geest gegeven (ICT blijft ICT) en internet aanvragen in het bivak blijkt ingewikkelder dan een tweede hypotheek op een zwaar overgefinancierd huis lospeuteren. En toch is het weer gelukt. Genoeg gezeurd, want wat ook gelukt is – en dat is veel belangrijker – is de eerste etappe van Team van Eikeren, het team waar ik mee rij. Alledrie de auto's zijn gefinisht en nog heel verdienstelijk ook. Vooral Mike en Bas verrasten met een zeventigste positie, waarmee ze de zesde plaats onder de Nederlanders innemen. Ze moesten mensen als Van Merkensteijn boven zich dulden, maar die rijdt voor een fabrieksteam. En achter Tonnie van Deijne finishen is ook bepaald geen schande. Het was een  parcours van vooral heel veel stof. En haakse bochten, die in combinatie met het slechte zicht heel verraderlijk waren. Minder fortuinlijk liep het af voor Bob ten Harkel, die met zijn Bowler in de greppel belandde. En ook de Ginaf van de Belg Paul Verheyden eindigde op de zijkant. Etappe 2 Sommigen zeiden het al, en die onheilsprofeten kregen gelijk. De etappe van gisteren was werkelijk loeizwaar. Enkele uren na de start werd het zelfs zo gevaarlijk, dat de race werd gestopt. Het was zo gortdroog, dat de eerste starters het zand volledig los reden. Met als gevolg stofwolken die het voor de volgers tot vrijwel geblinddoekt rijden maakte. Tegelijkertijd ontstonden zandkuilen die voor twee vrachtwagens een negentig graden draai rond de lengteas betekende. En ook vele auto's moesten op menig moment afscheid nemen van een voorbumper. Mike wist zijn RAV heel te houden, afgezien dan van bekraste zijkanten doordat hij door de struiken moest rijden om de zandbakken te vermijden. Helaas begaf bij Werner en Katrien de motor van de buggy het, ruim voor de finish. Waardoor het team voor een dilemma kwam te staan. Mike heeft besloten de ploegen te herschikken. De RAV hebben we gisterenmiddag bij een Argentijnse familie in de tuin mogen servicen, zodat die alvast door kan naar bivak. De buggy is gisteenavond daar ook heen gesleept en, geluk bij een ongeluk, daardoor heb ik in een krakmikkig hostel overnacht, waar internet een stuk beter voor elkaar is dan bij de organisatie van Dakar. Zodadelijk ga ik door naar bivak, in de hoop daar de buggy met en verse motor aan te treffen. Hopelijk tot morgen!