Dag struikrovertje!

ABS, antislipregeling, steeds meer airbags, lane departure warning system, blindehoekdetectie, adaptieve cruisecontrol, auto's die zelf het anker uitgooien bij een dreigende botsing, een totaal dichtslibbend wegennet waardoor de snelheden drastisch zijn gedaald: je zou zeggen dat die factoren debet zijn aan het feit dat het aantal verkeersdoden de afgelopen jaren daalde van ruim duizend naar zo'n zevenhonderd per jaar. Mis. Dat is allemaal te danken aan landelijk verkeersofficier Jacobus Spee. Aldus Spee. Een streng gereformeerd kerkorganist, hardcore narcist en tegelijkertijd een man met extreem lange tenen. De man die over het eventuele opheffen van de 80-zones rond de grote steden zei dat niet de minister, maar hij daarover gaat. De man die na een column in AutoWeek zijn privé-abonnement liet opzeggen door zijn secretaresse, de man die de VARA-redactie onder druk zette (als je Jacobs aan het woord laat, krijg je van mij geen cijfers), de man die Leo de Haas manipuleerde, de man die Telegraaf-verslaggever Charles Sanders keer op keer als kritiekloze roeptoeter voor zijn karretje spande. De man die op een KLPD-receptie smakelijk werd uitgelachen om zijn haar-implantaten. De man die de koninklijke onderscheiding devalueerde en de man die mij vijf jaar lang juridisch vervolgde omdat ik Spee had vergeleken met een struikrover. In die rechtsgang werd zelfs vals belastend materiaal ingezet, wat door mijn advocaat Hans Anker vrij eenvoudig kon worden herleid naar de keukentafel van de familie Spee (dat verhaal hou je tegoed). Ik haalde uiteindelijk mijn gelijk, maar was wel de prijs van een leuke middenklasser aan advocaatkosten kwijt. Spee gewinnt immer.

Vandaag gaat Spee met pensioen. We gaan er van genieten, Koos. Helaas blijft hij nog wel optreden in dat tenenkrommende Blik op de Weg-plagiaat, maar zoals Doe Maar ooit zo mooi zong: er zit een knop op je teevee.