Dag 5: sneeuw

Etappe 5 was aangekondigd als de zwaarste beproeving van de eerste week. Het traject van Neuquén naar San Rafael werd gisteren verreden en is met 763 kilometers, waarvan maar liefst 506 km special, in elk geval lang genoeg. Voor het eerst gingen de deelnemers de bergen in, waar ze zelfs sneeuw tegenkwamen. Voor Nederland klinkt dat op dit moment heel gewoon, maar mag ik nog even in herinnering brengen dat het hier in Argentinië vol zomer is en we overdag vaak rond de veertig graden zitten?

Onze Toyota RAV4 doet het nog steeds heel goed. Niet dat hij er gisteren zonder kleerscheuren vanaf kwam. Omdat de weg stuk was gereden door vrachtwagens, moest Mike vaak zijn toevlucht tot de randen zoeken, wat twee banden, een fuseekogel, twee schokbrekers en nog wat kleiner leed ten gevolge had.

Rond drie uur 's nachts kwamen ze binnen, wat voor de monteurs een nacht keihard doorwerken betekende. Daar kwam de snelle assistentiewagen nog bij, die problemen had met de turbo, radiateur, koppeling en een schokbreker.

Maar al die ellende is relatief; de eerste serieuze verliezen zijn ook een feit. Nederlandse fans zullen verdrietig zijn dat Peter van Merksteijn zijn BMW in vlammen op zag gaan en dat Tim en Tom Coronel vanwege een doorgebrande koppakking de strijd gisteren moesten opgeven, maar dat valt in het niet bij de motorrijder die tijdens de tweede etappe vermist raakte. Eergisteren werd hij eindelijk gevonden, dood. Meer geluk hadden de inzittenden van een helikopter van de organisatie, waarvan de staartrotor het begaf, waarna de heli tollend naar beneden kwam. Iedereen kwam met de schrik vrij.

Vandaag rijden we van San Rafael naar Mendoza. Gelukkig heeft de wedstrijdleiding besloten de vrachtwagens verlaat te laten starten, zodat de auto's er minder last van hebben. Vanuit Mendoza steken we morgen de Andes over naar Chili. En daar, aan de kust van de Stille Oceaan, mag het gas er één dagje vanaf.

Sinds onze eerste dagen in Buenos Aires ben ik onder de indruk van de Argentijnen, maar onze intocht gisterenmiddag slaat alles. Het is eigenlijk een beetje gênant; we zijn maar pers, wat hebben we nou helemaal gepresteerd? Het kan de mensen hier geen zier schelen. Ze zijn blij met Dakar en daar horen wij bij. We zijn in Mendoza onthaald alsof we de wereldbeker voetbal voor Argentinië hebben veroverd. Zelfs de politie kon amper meer een pad door de tienduizenden fans banen, we werden soms bijna letterlijk uit onze auto gesleurd. Handjes geven, handtekeningen, op de foto met ze en ze duiken soms letterlijk door je raampje om je te omhelzen; ik heb zoiets nog nooit meegemaakt. Toegegeven, het is wat overdreven, maar stiekem wel heel leuk. Vergelijk dat eens met Nederland. Als Le Dakar door Nederland was getrokken, hadden hier rijen dik zure actievoerders en macrobiotische neuroten met spandoeken gestaan. Maar de mensen hier zijn gewoon blij en laten dat zien ook. Kunnen we in Nederland nog wat van leren.

Het land is mooier, er is meer ruimte, het klimaat is heerlijk, de betutteling en calvinisme ontbreken en de mensen zijn zo ontzettend aardig en enthousiast. Viva Argentina!