Crisisbling

Crisis? What crisis? Op het eerste gezicht is het business as usual op de Geneefse autobeurs. De primeurs schitteren oogverblindend als altijd. Gumpert, Spyker, Bentley en Ferrari staan hun man. De meisjes komen weer uit de eredivisie. De glamoureuze Italiaanse autobazen brengen hun donkere lokken met achteloze virtuositeit in model en schrijden soepel heupwiegend, ravissante glamourmeiden aan hun zijde, over het beurstapijt alsof het leven één grote catwalk is.

De appel oogt nog fris. Wie goed kijkt, ziet de beurse plekken.

Waar ooit op elke stand een kleine Gordon Ramsay in de pannen roerde, is het in culinaire zin nu schraalhans keukenmeester. De kwinkslagen over de catering zijn niet van de lucht. 'Ik kan je zelfs geen koffie aanbieden', zegt een pr-man hulpeloos; "een goed gesprek dan maar?"

Verder is het stiller op de beurs. Niet zozeer qua toeloop, al lijkt ook die iets minder dan anders, als qua geluidsoverlast. Bij Smart staat een dj, een magere jongen met een t-shirt en een grunge-sjaal, bijna onhoorbaar aan een laptop te frunniken. De triomfale bonkdisco die in betere tijden elke onthulling tot een foltering maakte; aan banden. Of iemand op een mute-knop heeft gedrukt; de industrie zingt letterlijk een toontje lager.

Toch hebben de autojongens voor de poorten van de hel nog een nieuwe trend weggesleept. Tweekleurig lichtmetaal.

Kijk maar. Citroën doet mee. Schnitzer. Mitsubishi. En zelfs Audi. De symboliek van het contrast ontging me niet. Het duister van vandaag, het licht van morgen. Crisisbling.