CC Nee!

Ik moet het even kwijt: De CC's komen me helemaal de strot uit. De cabrio met het elektrisch opklapbare stalen vouwdak is een ziekmakende hype die een karikatuur heeft gemaakt van het mooiste genre dat er is: de open auto.

De Peugeot 207 en 307 CC, de Renault Mégane CC, de Astra Twin Top, de Volvo C70, binnenkort de Ford Focus CC - ze zijn ontzettend populair. Rationeel gesproken heeft zo'n stalen vouwdak uiteraard zijn voordelen. Het kan gewoon door de wasstraat, het lekt en klappert niet, het is onderhoudsvriendelijk en junkbestendiger dan stof. Heus, ik gun de eigenaars hun dakloze genot van harte. Toch vind ik dat ze beter zouden moeten weten.

Met tweepersoons CC's als de Mercedes SLK valt nog te leven, en ook de nieuwe Mazda MX5 Roadster coupe laat zien dat de techniek niet per se ontsierend hoeft te zijn. Erg zijn vooral CC's op basis van huis, tuin- en keukenmodellen als Focus en Mégane. Tegen die auto's zijn twee belangrijke bezwaren aan te voeren.

In de eerste plaats zien ze er meestal niet uit. Omdat je al dat blik tenslotte ergens kwijt moet, maar ook omdat een achterbank en de verplichte kofferruimte de designers elke speelruimte ontnemen, hebben ze bijna allemaal wanstaltig dikke achterwerken. Al die ontwerpen zijn volstrekt uit balans. Wie wel eens een gesloten 307cc heeft zien rijden, weet wat ik bedoel: een bochel op wielen.

Twee: het zijn loodzware krengen. Cabrio's zijn sowieso al zwaarder dan gesloten soortgenoten, maar dat staal en de techniek om het met één druk op de knop omhoog en weer omlaag te krijgen tikken in de cc-divisie exta stevig aan. In een test van de nieuwe Ford Focus CC las ik dat de tweeliter dieselversie meer dan 1600 kilo weegt, maar 100 kilo minder dan - een jaar of dertien terug - een grote, dikke cruiser als de Mercedes 300CE-24 cabrio op de weegbrug aansloeg.

Beide manco's - logheid en overgewicht - maken meer kapot dan me lief is. De essentie van een cabriolet is niet alleen dat je open rijdt, maar vooral dat je het op een spannende manier doet. Lifestyle mag een vreselijk woord zijn, het dekt hier wel de lading. Cabriorijden is écht een stijl van leven. Je bent vrij: je hebt alle dagelijkse lasten van je afgeworpen. De zon schijnt, de natuur lonkt en het weekend nadert; inpakken en wegwezen. De Samsonite familiekoffers en de caravan blijven op stal; meer dan een sporttas heb je voor een weekendje Ardennen echt niet nodig. Dan wil je dus een stoffen dak voor dat romantische kampeergevoel en fraaie, elegante lijnen. Dan wil je geen dikbil met Focus-genen, dan wil je een echte.