Buschauffeurs

Het mag dan een beetje vloeken in de kerk zijn, maar ik geloof in het openbaar vervoer als speerpunt in de strijd tegen het dichtslibbende wegennet. Ik werk de hele dag met auto's, dus voor mij zou het op zijn zachtst gezegd onhandig zijn wanneer ik per OV tussen huis en redactie op en naar zou pendelen. En toch, heel soms zijn er van die momenten dat de bus zich onverwacht opwerpt als de enige logische keus. Zo moest ik afgelopen maandagochtend op tijd op Schiphol zijn, om dinsdagmiddag weer terug te komen van een rij-impressie met de Hyundai i30. Omdat ik 'inbetween tests' ben en de van collega Stéphan geleende Magentis tijdens mijn reis op de foto moest, besloot ik vanaf de redactie, in de schaduw van de Arena, de Zuidtangent naar Schiphol te nemen. Dat ik afgelopen weekend bij het opruimen van mijn werkkamer nog een oude verfrommelde strippenkaart tegenkwam, sterkte mij in dit besluit.

En het moet gezegd, die Zuidtangent is werkelijk top. Elke tien minuten rijdt er zo'n bus, die alle opstoppingen omzeilt, weinig stopplaatsen heeft en me zo wanneer ik dat wil binnen het halve uur voor de vertrekhal afzet. Alleen: wanneer ik instap, blijkt mijn oude strippenkaart niet meer geldig. Dat had de chauffeur natuurlijk ook op een vriendelijke toon kunnen zeggen, maar waarom zou hij, als hij ook snauwerig kan mompelen "Daar heb ik niks an", om vervolgens diep en geïrriteerd te zuchten en de ogen ten hemel te slaan. Gelukkig heb ik mij voorbereid op een OV-reis, dus in mijn portemonnee naast alle pasjes, cards en chipknips ook nog wat ouderwetse spiegels en kralen gestopt. Ik tel de vier euro tachtig uit die ik de chauffeur schuldig ben, de man stempelt twee kaartjes af en rijdt weg.

Een dag later, ik ben terug op Schiphol. Om de chauffeur niet wéér te ontrieven ga ik eerst op zoek naar een verkooppunt van strippenkaarten. Ik ben Schiphol Plaza tien keer afgelopen, tevergeefs. Dus toch maar weer contanten. De bus staat op het punt te vertrekken, ik ben net op tijd. Vlak voor mijn neus gaat de deur dicht, ik moet een stap terug doen om er niet tussen te komen. Ik zwaai naar de chauffeur, die de deur weer opendoet en "Wat mot je nou?" tegen mij, de klant, blaft. Ik tel weer vier euro tachtig voor hem uit. Gepast, om hem niet nóg kwader te maken. Ongeduldig trommelt hij met zijn stempel op de balie. Dan rijdt hij plotseling hard weg, onaangekondigd; gelukkig is de bus helemaal afgeladen, anders was ik met rondvliegend muntgeld en al door het gangpad geschoten. Terwijl ik mijn evenwicht herwin, zie ik hoe de chauffeur al sturend zijn geld opbergt. En dan gaat zijn mobiel; al bellend laveert hij met één hand een stuk of tachtig mensenlevens op hoge snelheid door het verkeer.

Toegegeven, een schamele twintig minuten later sta ik weer op de redactie. Was ik met de auto geweest, stond ik op dit moment nog op de luchthaven, 54 euro af te tikken om mijn auto terug te krijgen van parkeerbeheer Schiphol. Eigenlijk kan het OV heel handig zijn, maar hoe moeilijk is het om de chauffeurs wat omgangsnormen bij te brengen? Die mensen schijnen vaak slachtoffer van geweld te zijn en dat is natuurlijk verschrikkelijk, maar ik vraag me nu af of sommige buschauffeurs dat niet een beetje over zichzelf afroepen.