Boze wandelaars

Als je in een bijzondere auto rijdt, wek je vaak extreme gevoelens op. Zo reed ik laatst in een Mercedes CLS 55 AMG door de polder. In de verte zag ik twee wandelaars. Ik reed al niet te hard, maar liet mijn tempo nog verder dalen, om veilig te passeren. Dat bleek niet gemakkelijk; het stel bleef stug doorstappen en ging niet aan de kant. Eenmaal er voorbij gaf ik weer rustig gas. Ik keek in mijn binnenspiegel en tot mijn verbazing zag ik dat de man zijn middelvinger omhoog hield. Ik hoopte mij te vergissen, maar het bleef me intrigeren en ik draaide om. Ik passeerde het stel nog eens. En inderdaad; weer een middelvinger. Ik zette de Benz in z'n achteruit, deed het rechter raam omlaag en ging, achteruit, parallel aan het stel rijden. Ik vroeg de man of hij mij misschien iets te vertellen had. De grijze baard weigerde me aan te kijken en gromde iets over 'asociaal rijden'. Discussie leek me zinloos; dit soort tuinkabouters vind mij al asociaal als ik aan autorijden dénk. Eigenlijk vond ik hem zelfs een beetje zielig. Je moet behoorlijk slecht in je vel zitten om je zo te gedragen en zijn wederhelft leek me op het eerste gezicht ook geen vleesgeworden Prozac. Ik gaf de man daarom het advies dit soort gebaren niet te maken. Juist bij mensen in dure sportwagens is de kans wat groter dat je wakker wordt met een slangetje in je neus. Ik had intussen mijn camera gepakt en vroeg de man vriendelijk het gebaar nog eens te maken. Omdat ik het zo'n grappig gezicht vind als een volwassen vent zichzelf zo belachelijk maakt. De baard zweeg. En zijn aangetrouwde wandelende depressie liep inmiddels enkele meters achter, met een vuurrood hoofd, gsm in de hand.