Blijf van mijn spullen af!

9 juni 2008 om 10:17

Op het moment siddert Amsterdam onder de dreiging van de 'bandenprikker'. Kennelijk schept iemand (of meerdere mensen) er genoegen in om in de stad een spoor van lekgeprikte banden achter te laten. Daar kun je van zeggen wat je wilt, maar het is knap dat je daarmee wegkomt. Het is al een paar avonden gebeurd en niemand heeft de bandenprikker nog betrapt. Reuze vervelend voor de mensen die het overkomt, want de vandaal zorgt zomaar voor een paar honderd euro schade per auto.
De moed zakt je helemaal in de schoenen als er ook nog eens een persbericht van Vredestein aankomt. Die firma lacht natuurlijk in zijn vuistje, want de nieuwe banden in Amsterdam zijn niet aan te slepen. Tijd voor de rubberhandelaars om er een schijtlollige reclameactie tegenaan te gooien:

'Zaterdagochtend stonden vrijwel alle geparkeerde auto's in het centrum van Amsterdam ineens op Vredestein banden. Binnen enkele uren beplakte Vredestein de wielen van geparkeerde auto's met kartonnen designbanden. Op deze banden is een waarschuwing te lezen voor de bandenprikker die al weken actief is in de hoofdstad, te weten: "Don't touch my Vredestein". Vredestein wil hiermee de mensen oproepen om goed op te letten, zodat de bandenprikker zo snel mogelijk in de kraag kan worden gevat,'' ronkt het persbericht.

Mag ik even een teiltje? Met een kartonnen band mensen oproepen om op te letten? Waarom staat die boodschap er niet op dan? Ik zie alleen maar een coupon die waarschijnlijk zorgt voor korting op nieuwe Vredesteins.

Hoe de eigenaren van de auto's die zo'n designband aangemeten hebben gekregen op de actie hebben gereageerd, vermeldt de historie niet. Bij mij zou zo'n opdringerige actie er voor zorgen dat ik in elk geval géén Vredestein banden kocht en het karton uit kwaadheid met een zwierige zwaai in de gracht zou gooien.

Zowel aan de bandenprikker als aan Vredestein zou ik graag de opvoedkundige woorden van mijn oude moeder willen herhalen: 'Blijf van de spullen van een ander af!'

Al van jongs af aan ben ik autogek en verslind ik autoblaadjes. Ik wist dus ook al vroeg wat ik wilde worden: het werken bij een titel als AutoWeek lag voor de hand. Mijn eerste klus bij AutoWeek was het bemensen van de nieuwsdesk. Saillant detail: het allereerste bericht dat ik ooit schreef, was de aankondiging van de prijzen van de CityRover – een auto die achteraf nooit is gekomen. Toch was het helemaal in mijn straatje want ik heb een voorkeur voor auto’s die buiten het normale vallen en een bijzonder verhaal hebben. Sinds enige jaren ben ik occasionredacteur en werp ik mijn op als Beschermheer van de Roestplek. Moderne auto’s vind ik weldegelijk interessant maar een auto die al een tijdje ‘geleefd’ heeft, zegt me een stuk meer. Mijn eerste auto was een Citroën ID19B uit 1969. De nieuwste auto die ik ooit kocht, is uit 2002 en de kans is maar heel klein dat ik ooit een auto van later datum aanschaf.

15 Bekijk reacties