Berichtgeving rond Hammond

22 september 2006 om 11:05

Het is verschrikkelijk wat er met Richard Hammond is gebeurd. Gelukkig zijn de artsen van het Leeds General Infirmary waar de presentator ligt, redelijk optimistisch over de herstelkansen na het ongeluk met de auto met straalaandrijving. Wat ik echter niet begrijp, is dat verschillende Nederlandse media de link leggen naar het testen van auto's, of naar autosport. Bij Pauw en Witteman werd gisteravond geopperd dat mensen naar autosport kijken om iemand te zien verongelukken. Onzin natuurlijk. Wie dat wel doet is ziek in z'n hoofd. Bovendien is autosport een heel andere discipline dan een snelheidsrecordpoging met een door een straalmotor aangedreven voertuig. Zo knullig allemaal, Witteman wist duidelijk weer niets van het onderwerp af.

RTL Boulevard vond het nodig om contact op te nemen met Rob Kamphues, die in oktober samen met onze medewerker Bas van Putten een autoprogramma start bij de KRO. Wat moet Kamphues erover zeggen? Ja, dat hij voor het programma tijdens tests ook wel eens achteraf denkt: 'ja, we hadden eigenlijk strobalen moeten neerleggen.' Albert Verlinde had het er nog over hoe Hammond uit de bocht vloog, neem van mij aan, op zo'n strip waar 483 km/h gehaald moet worden is echt geen bocht hoor. Blaat maar raak.

Radio 1 belde Allard Kalff die zijn visie op het ongeluk de ether in mocht sturen. Terecht merkte die op dat zijn autoprogramma, wat natuurlijk eigenlijk door de importeurs betaalde 'auto-commercials' zijn, niets met Top Gear van doen heeft. En natuurlijk al helemaal niets met de capriolen die Richard Hammond uithaalt voor zijn programma Brainiac. Rijden met een raket op wielen om een snelheidsrecord te vestigen door een wereldberoemde tv-presentator, of het testen van een middenklasser door een Nederlandse tv-coryfee. Het staat ontzettend ver van elkaar af. Het is hetzelfde als Dries Roelvink vragen of hij ook bang is overwerkt te raken, na het nieuws dat popster Robbie Williams uitgeput thuis zit en zijn concerten heeft afgezegd.

Na 20 jaar bij AutoWeek zo’n beetje alles wel gedaan en meegemaakt. Sinds 2012 chef redactie maar streeft er nog altijd naar om tien procent van zijn werk te laten bestaan uit bezigheden met auto’s zelf. Da’s tenslotte toch de reden dat -ie dit werk is gaan doen. Passie voor auto’s van kleins af aan, spelde op zijn twaalfde testjaarboeken, kocht de eerste AutoWeek een paar dagen voor zijn dertiende verjaardag van zijn zakgeld. Jawel, dat ene nummer dat in januari 1990 voor een gulden in de winkel lag. De oorzaak van dat velen nog denken dat AutoWeek de eerste jaren altijd een gulden kostte, maar op de tweede stond toch echt een prijs van Hfl. 1,95! Dat hij twaalf jaar later zelf in dienst zou treden bij het autoblad had hij nooit gedacht. Na de middelbare school bracht de opleiding HEAO-economisch linguistisch, zeg maar een soort CE met extra aandacht voor vreemde talen, hem bij de BMW-importeur, en later die van Opel. Een carrière in de autobranche was het beoogde pad, maar het liep anders. Eind 1999 zocht een journalistiek bureau een autoredacteur, en zo kwam hij terecht in de autojournalistiek. Iets meer dan twee jaar later was daar de overstap naar AutoWeek. Tests, nieuws, bijdrages aan de occasionrubriek en een jaar later ook in bezit van een racelicentie. Twintig jaar bij een werkgever, het is iets dat niet meer van deze tijd lijkt maar sowieso is het werk door de jaren heen zo vaak veranderd dat je bijna geen jaar hetzelfde doet qua werk. En de veranderingen in autoland gaan momenteel sneller dan ooit, dus ook dat maakt de werkzaamheden anders. Sinds 2021 naast chef redactie ook coordinator online.

57 Bekijk reacties