Bericht uit Bolivia (4)

Wat een dag gisteren. Thijs en Victor presteerden werkelijk fenomenaal. En mij is het weer gelukt m'n laptop op te laden. Ze hebben hier in het kamp acht stopcontacten voor zo'n tachtig journalisten, dus je snapt wat mijn sport is. Rennen, stekker erin en er op blijven zitten. Want er zijn er bij die je er gewoon uit trekken. Vooral de Russen zijn onbeschofte figuren; wat mij betreft had dat ijzeren gordijn nog wel even mogen blijven staan, tenminste tot na de G4 Challenge. Ons team daarentegen is erg leuk. Ik reis samen met Floortje Dessing en haar ploeg, drie mensen van de organisatie en Roger, een sportverslaggever van de Taiwanese televisie. Blijkbaar had Land Rover Taiwan niet genoeg budget, want Roger mocht geen cameraman meenemen. Het gevolg is dat ik af en toe zijn camera bedien, terwijl hij zijn onverstaanbare commentaren doet. Als je me kort geleden had verteld dat ik in de hoogvlakte van Zuid-Amerika camerawerk zou doen voor de Taiwanese televisie, had ik je voor gek verklaard.

Terwijl ik dit tik, heb ik mijn eerste kop koffie voor vandaag veroverd. De oploskoffie smaakt vaag naar de Cup-a-Soup die ik gisterenavond uit dezelfde beker dronk, maar dat was het culinaire hoogtepunt van mijn diner gisteren. En de dagen daarvoor. Land Rover geeft ons zakjes poeder dat we in kokend water moeten oplossen, met welluidende namen als 'chicken curry'. Ik mag graag een mals kipfiletje eten, maar ik geloof niet dat onze lieve heer het pluimvee heeft uitgevonden om het tot poeder vermalen uit een aluminium zak gelepeld te laten worden.

Alle ontberingen ten spijt hebben we een geweldige tijd hier. Na enkele dagen al waren we perfect op elkaar ingespeeld. Sta je met je tent te hannesen, dan hoef je niks te zeggen. Want voor je om hulp kunt vragen, staan Thijs of Floor de zak open te houden, terwijl Roger de haringen opbergt.

Ik zag in de comments dan mensen om meer foto's vroegen. Volkomen terecht, en daar ben ik dus in mijn vorige blog ook mee begonnen. We rijden inmiddels parallel aan de Argentijnse grens, in oostelijke richting. Overmorgen moeten we aankomen in Tarija, waar we zowaar de luxe van een hotel en restaurant mogen smaken voordat we terug naar de moderne wereld vliegen. Van mij mag het nog wel even duren.