Bericht uit Bolivia (3)

19 mei 2006 om 11:05

Mijn verwachtingen waren hoog, maar werden nog overtroffen door Salar de Uyuni. Op zo'n vierduizend meter boven de zeeoppervlakte ontstond hier ooit een zoutwatermeer, dat geïsoleerd raakte en opdroogde. Het is qua oppervlakte eenderde van België, en dat is een boel zout als je er op staat. Of er overheen rijdt. We moeten van de ene naar de andere kant rijden, waar we zullen overnachten. Zeventig kilometer lang volgas over één grote witte vlakte. Het is net of je op een andere planeet bent.

De Salar bereiken was niet eenvoudig. Net voor we er aankwamen, sloeg de hoogteziekte toe bij Thijs. Hij raakte al rijdend buiten bewustzijn en wonder boven wonder kwam zijn auto tot stilstand zonder om te slaan. We hebben een ambulance opgeroepen en hem ondertussen aan de zuurstof gelegd. Het is goed met hem gekomen, maar de rest van de dag was hij buitenspel.

De volgende ochtend, toen we Salar weer verlieten om richting de Chileense grens te trekken, hielden we een tankstop bij het enige tankstation in de buurt. Een colonne van zestig Land Rovers aftanken; de pomphouder van het godverlaten woestijnstadje is voor de komende drie jaar binnen.

Thijs is inmiddels volledig opgeknapt. Gisteren ging het nog wat moeizaam, maar dat lag voornamelijk aan zijn Taiwanese teammaat. Vandaag scoren ze top. Terwijl ik deze blog schrijf, laptop op de knieën in de toendra, zijn Thijs en Victor bezig met een halfuurtje rennen. Zij liever dan ik. Het weer is nu lekker, maar dat maakt het zuurstofgebrek er niet minder op. Zelf begin ik er aan te wennen. Dit is eigenlijk de eerste dag dat ik me weer helemaal goed voel. Volgens mij heb ik straks een topconditie als ik terug ben in Nederland, en mijn lichaam gewend is aan deze hoogte.

Onze Discovery 3, waar ik in mijn vorige blog over schreef, hebben we achter moeten laten op de Salar. Die kwam niet meer vooruit. We hebben nu een Range Rover, maar die kreeg gisteren, toen we met volle vaart over een onverwacht gat in de grond knalden, zo'n zware klap dat linksachter een vervaarlijk gerammel klinkt. Benieuwd of deze auto het eind van de race haalt. Eén ding is zeker; ik heb een groot respect voor deze auto's. Je kunt je niet voorstellen hoe zwaar ze het hier hebben.

Ons team is terug van de veldloop, we gaan weer rijden.

Studeerde Frans en automobiel management, maar wilde eigenlijk altijd schrijven, niet noodzakelijkerwijs over auto's. Werd entertainer op diverse Franse campings, toetsenist bij een hardrockband, product manager tuinbouwmachines in Duitsland, bestelwagenverkoper, bedrijfsadviseur en in 2000 eindelijk journalist. Leerde het vak in de praktijk bij vakblad Automotive en stapte in 2005 over naar AutoWeek. Sluit zich in zijn vrije tijd graag op in zijn eigen muziekstudio, verzamelt instrumenten, verslindt boeken, fotografeert en heeft een fascinatie voor geschiedenis, met name de 19e eeuw. Is gek op dieren, vooral katten, de zee en woeste, onherbergzame landschappen. In de garage staat een Mazda MX-5 tweede generatie.

12 Bekijk reacties