Belgen zijn lief

Ik heb het volgens mij al vaker geroepen vanaf dit podium: een dag geen boze omstanders is een dag niet gefotografeerd. In elke Nederlander schuilt een miskend agent. Auto's fotograferen en filmen betekent soms spiegel aan spiegel rijden, fotograaf uit de achterklep hangend, maar ook dat je veel op de weg moet keren en af en toe met een hele groep auto's even stilstaan op plekken waar dat, toegegeven, soms eigenlijk niet mag. Half wieltje op het fietspad en je bent verzekerd van woedende wielrenners. Goed, da's een slag apart (mijn theorie is dat er een slagader door je bilnaad loopt die de hersenen van zuurstof voorziet en dat die wordt afgeknepen door een wielrenzadel; kom er maar in, meelezende epo-junks ;-)), maar toch. Ze kunnen er prima langs, maar mijn wiel hoort daar niet, dus zal ik dat weten.

Het kan altijd erger, weet iedereen die wel eens auto's heeft gefotografeerd in Zwitserland. Noem mij een opgewonden standje, maar ik ken collega-autojournalisten die de minzaamheid op kromme pootjes zijn en ook die komen na een intro in Zwitserland gegarandeerd terug met enkele ruzies in de handbagage.

Gisteren waren we in België, in Wallonië om precies te zijn. Leuke cabrio's, weer eens wat anders én een Belgische lezeres. AutoWeek goes Belgium, nietwaar? Ik heb een prachtig landhuis in het vizier waar ik onlangs nog verdwaald raakte. Maar het plein ervoor, waar ik in gedachten de openingsplaat al had staan, blijkt opengebroken en bevolkt door een tiental bouwvakkers en hun machines. Terwijl we al aan het keren zijn, staart tussen de benen, komt een van hen naar me toe. Wat we hier zoeken? Ik vertel het hem, en hij wijst naar een groot, smeedijzeren hek aan de zijkant. "Als je daar doorheen gaat, kom je in de kasteeltuin terecht. Plek zat." Ik leg hem uit dat ik geen toestemming heb gevraagd, maar hij haalt zijn schouders op en krabt wat aan zijn schep: "De baron is de hele middag weg en ik zie slecht."

Het hele volgende uur hebben we een extra assistent, die meehelpt spullen te verschuiven, een keukentrapje voor de fotograaf uit zijn bus tovert en tussendoor vertelt hoe onderduikers in WO2 in dit huis uit handen van de moffen zijn gebleven. Op één voorwaarde: hij wil met onze lezeres op de foto: "Avec ma pelle."

Later die dag staan we op een glooiend weggetje een opstelling te fotograferen. Een viertal automobilisten wacht geduldig af tot fotograaf Arno het erop heeft staan. Als ze een paar minuten door kunnen, zwaaien ze ons vriendelijk toe. Iets wat zich later nog twee keer herhaalt. Een stelletje, dat de lus die wij einde dag gebruiken voor car-to-car-opnamen had gekozen voor ongestoord minnekozen, rijdt de auto even een zijpaadje in als ze zien waar wij mee bezig zijn. Niet zonder te wuiven natuurlijk.

Fotograaf Arno, die niet bepaald gisteren zijn eerste ritsratsklik kocht, is verbaasd. En ik, al woon ik al een tijdje half in België, eigenlijk ook.