Bagage

Eind deze week rijd ik naar Piemonte met de perfecte vakantie-auto. De R is snel, overzichtelijk, niet te groot maar - heel belangrijk - ruim genoeg om alle bagage onder het afdekzeiltje weg te bergen. Met een paar koffers kom ik met vrouw en kinderen prima weg omdat ik niet kampeer en er ook nooit meer aan begin. Nog gruwelijker dan stinkende toilethokken en lekkende tenten vind ik de spullenoverlast.

Nu heb je kamperen en kamperen. Altijd gedacht dat kampeerders minimalisten waren: tentje, slaapzak, gaspitje, inpakken en wegwezen, vrijheid blijheid. No way! De moderne nomade neemt zijn halve inboedel mee. Je ziet gezinnen met tot de nok gevulde fullsize mpv's plus dakkoffer en op het aanhangwagentje nóg een halve vuilnisbelt onder het plastic. Stoelen en tafels, potten en pannen, koelboxen, gasstellen, speelgoed, kinderfietsjes, rubberboten, radio's en televisies, koffiezetapparaten, chocopasta, aardappels en pindakaas. Comfort is nooit weg, maar waar blijft je rust als je aan in- en uitladen al een dagtaak hebt? Bovendien: mag je eindelijk eens lekker los met je auto, maak je hem onbestuurbaar.

Ik ken mannen die niets liever doen. Vriend en zwager S. zwalkt momenteel met een stampvolle kofferbak en een afgeladen vouwwagen over de slingerwegen van Zuid-Frankrijk. Elke dag slaat hij fluitend zijn kamp op. Kindergejank dat mij tot moord en doodslag drijft, laat hij stoïcijns van zijn schouders glijden. In de brandende zon tuigt hij foutloos zijn Alpenkreuzer op zonder één stok of haring kwijt te raken. Als het kampement gereed is, kookt hij in zijn veldkeuken voor het gezin een zesgangenmaaltijd waar de lokale restaurants een punt aan kunnen zuigen. Hij is mijn held. Maar ik haal straks in tien seconden mijn Volvo leeg, steek de sleutel in het slot en laat het grote recreëren beginnen, desnoods op water en brood. Ik steek geen poot meer uit.