Autoroken

Kamerlid Esmé Wiegman van de ChristenUnie wil een verbod op roken in de auto. In de Volkskrant legt ze uit dat sigarettenrook levensgevaarlijk is voor meerijdende kinderen. En omdat één smoes zo karig staat, geeft ze in één teug door meteen het stokpaard Verkeersveiligheid de sporen. "Autorijden met een telefoon in je hand is niet veilig. Dat geldt ook voor autorijden met een sigaret in je hand. Je kunt de rook in je ogen krijgen, of vonkjes op je broek."

Ik heb een foto van Esmé opgezocht en keek niet op van wat ik zag: een sieraad voor de samenleving. Volgens haar cv op de ChristenUnie-website houdt ze van moderne Nederlandse literatuur, hardlopen en bergsport. Ik zeg brrrr. Toch wens ik, roker en auteur van stichtelijke romans als De Hemelpoort, Almacht en De Evangelist, Esmé het allerbeste toe. Leven en laten leven.

Ik aanvaard dat ik als roker een paria ben geworden. Al maakt de opmars van de gezondheidsgestapo me bloednerveus – ik vind de Klinks van deze wereld zo ontstellend humorloos en ongezellig - ik heb me er als democraat bij neer te leggen dat hun wil geschiedt: het volk heeft gekozen.

Maar ik wil niet dat de hardloopster mij op privéterrein de wet gaat voorschrijven. Ik wil dat ze vertrouwt op mijn vermogen zelf een grens te trekken. Ironisch genoeg ligt die precies waar zij hem trekt. Dat is omdat ik, hoewel het zelfverwoestende effect van mijn verslaving anders suggereert, niet gespeend ben van enig verantwoordelijkheidsgevoel. Mijn schuldgevoel is levensgroot. Ik wil anderen, mijn kinderen voorop, niet in mijn val meeslepen. Ik rook dus niet in de auto in hun bijzijn. Ik rook niet in huis, behalve als ik rokende visite krijg. Roken doe ik in mijn achtertuin, kleumend van de kou. Zelfregulering, heet dat. Die discipline dwing je niet bij wet af; die moet je in je hebben. Zoals er al fatsoen was vóór de Tien Geboden kwamen – anders waren ze er nooit geweest.

"Het gaat me niet om de boete of betutteling", zegt Esmé. "Het gaat me om de kinderen." Lieverd, die hebben jou als beschermengel helemaal niet nodig. Voor die kinderen zorg ik, zoals jij voor de jouwe.

Maar deze mevrouw vertrouwt me niet. Wat ik haar nimmer duidelijk zal kunnen maken, is dat haar wantrouwen voor de Nederlandse volksgezondheid een even grote bedreiging is als het roken. Terwijl de wereld op instorten staat, jaagt Wiegman op klein grut. Het maakt zo moedeloos. En zo opstandig.